14. JJ w BB / 2016

PATRONAT: Prezydent Miasta Bielska-Białej Jacek Krywult
DYREKTOR ARTYSTYCZNY: Tomasz Stańko
OPIEKA PROGRAMOWA: ECM
MIEJSCE KONCERTÓW: Dom Muzyki Bielskiego Centrum Kultury Bielsko-Biała, ul. Słowackiego 27

Dino Saluzzi Group – „El Valle De La Infancia”

Dino Saluzzi – bandoneon
José María Saluzzi – gitara, gitara requinto
Nicolás „Colacho” Brizuela – gitara
Félix „Cuchara” Saluzzi – saksofon tenorowy, klarnet
Matías Saluzzi – gitara basowa, kontrabas
U. T. Gandhi – perkusja

Argentyński bandoneonista, kompozytor, improwizator, Dino Saluzzi powraca do swoich korzeni z albumem “El Valle de la Infancia”. Nagrany w Buenos Aires, to pierwszy od 2005 roku i albumu “Juan Condori”, którą ponownie nagrał ze swoim “zespołem rodzinnym”. Na saksofonie tenorowym i klarnecie usłyszymy jego brata Félixa „Cuchara” Saluzzi, syna Jose Maria na gitarach i siostrzeńca Matíasa na gitarach basowych. Pozostali członkowie zespołu to wieloletni przyjaciele Saluzziego, grający na siedmiostrunowej gitarze Nicolás „Colacho” Brizuela, znany ze współpracy z piosenkarką Mercedes Sosa oraz perkusista U. T. Gandhi – zaproszeni przez Dino, by rozwinąć jego muzykę, natchnąć ją nowym wymiarem wolności. W notatce towarzyszącej albumowi, Leopoldo Castilla pisze: Różne gatunki muzyczne są tu pełne życia w takich tańcach jak zumba, carnavalito i chacarera…. ta muzyka oddaje świat z którego się narodziła; świat Północnej Argentyny oświetlony żałobą, zatracający się w radości.

Timoteo „Dino” Saluzzi, argentyński wirtuoz bandeonu, urodził się w rodzinie muzyków folkowych, w Campo Santo, prowincji Salto w północnej części Argentyny. Pierwszy zespół uformował w wieku 14 lat. Zawsze kluczowe dla konstruowanej muzyki było znaczenie korzeni etnicznych. Podczas studiów w Buenos Aires poznał Astora Piazzolę, potężny autorytet w dziedzinie tango nuevo, który zaszczepił w nim ideę wyzwolenia gatunku z ograniczeń związanych z tańcem. W 1965 r. Saluzzi wrócił do Salto, gdzie koncentrował się na tworzeniu kompozycji opartej na andyjskiej kulturze ludowej. We wczesnych latach 70. współpracował z saksofonistą tenorowym Gato Barbierim. W listopadzie 1982 r. Saluzzi związał się z wytwórnią ECM i odtąd wydawał dla niej płyty przy wsparciu jazzmanów takich jak: Charlie Haden, Palle Mikkelborg i Pierre Favre („Once Upon A Time – Far Away In The South”), Enrico Rava („Volver”), Marc Johnson („Cité De La Musique”), Tomasz Stańko i John Surman („From The Green Hill”) a także Palle Danielsson („Responsorium”).

Food

Thomas Strønen – perkusja, elektronika, instrumenty perkusyjne, moog, Fender Rhodes
Iain Ballamy – saksofony, elektronika

Projekt Food tworzy pochodzący z Norwegii multiinstrumentalista Thomas Strønen (instrumenty perkusyjne, elektronika) oraz brytyjski saksofonista Iain Ballamy. Ich pierwsze spotkanie miało miejsce pod koniec lat 90-tych zeszłego wieku, na festiwalu w Trondheim w Norwegii.

Ich muzyka to dialog między melodyjnym i lirycznym saksofonem Iaina Ballamiego a przestrzennym i groove’owym graniem perkusisty Thomas Strønen. Dzięki temu połączeniu, Food to jeden z najciekawszych na europejskiej scenie jazzowej projektów, które wnoszą nową jakość w elektroakustyczną improwizację. Dla wytwórni ECM nagrali trzy albumy: “Quiet Inlet” (2010), “Mercurial Balm” (2012), “This is not miracle” (2015).

W recenzji albumu “Quitet Intelt” John Fordham tak pisze dla magazynu “The Guardian”: ECM-owska dbałość o jakość dźwięku jest bardzo ważna, “Quiet Inlet” przeszywająco wibruje, fascynuje detalami, przeszywa na wskroś.(..) To jest współczesną muzyka, która wchodzi do wnętrza (…).

Avishai Cohen Quartet

Avishai Cohen – trąbka
Yonathan Avishai – fortepian
Yoni Zelnik – kontrabas
Johnathan Blake – perkusja

Avishai Cohen, doskonały trębacz jazzowy młodego pokolenia w swoim autorskim projekcie. Urodził się i wychował w Izraelu, jednak od lat działa z powodzeniem w Nowym Jorku. Absolwent Berklee College of Music, okrzyknięty „wschodzącą gwiazdą” w rankingu DownBeat Critics Poll (2012) cieszy się reputacją muzyka o indywidualnym stylu i oryginalnym brzmieniu.

Niezwykle kreatywny i aktywny zarówno jako lider jak i sideman. Zagrał z sukcesem na Newport Jazz Festival (2012) wraz ze swym trio Triveni. Objechał świat wraz z prestiżowym SF Jazz Collective. Występuje również wraz z The 3 Cohens Sextet – ze swą siostrą klarnecistką i saksofonistką Anat oraz bratem Yuvalem. Wraz z rodzinnym składem The 3 Cohens, Avishai dwukrotnie był headlinerem w legendarnym klubie Village Vanguard. Został również wyróżniony okładką prestiżowego DownBeat. „New York Times” opisał go następująco: Asertywny, doświadczony trębacz o wysmakowanym modernistycznym stylu.

Jakob Bro Trio

Jakob Bro – gitary
Thomas Morgan – kontrabas
Joey Baron – perkusja

Jakob Bro – duński gitarzysta i kompozytor mieszkający w Kopenhadze. Jest obecnie najważniejszym reprezentantem duńskiej sceny jazzowej na świecie. W swoim dorobku ma imponującą ilość autorskich albumów, na których wystąpili również wyjątkowi soliści, jak Lee Konitz, Bill Frisell, Paul Motianem, Kenny Wheeler czy Paul Bley. Drogę do nagrywania dla wytwórni ECM otworzyła mu współpraca z Paulem Motianem & The Electric Bebop Band (Garden of Eden, ECM – 2006) oraz Tomaszem Stańko (Dark Eyes, ECM, 2009).

Po Triu z Jonem Christensenem i pierwszym albumie dla ECM jako lider pt “Gefion”, Jakob Bro prowadzi obecnie trio z Joey Baronem i Thomasem Morganem. Właśnie w tym składzie miało miejsce nagranie nowej płyty, której premiera planowana jest na jesień 2016.

Kompozycje i styl gry Jakoba Bro, to połączenie melodycznej finezji i poetyckiej wrażliwości. Muzyka Bro jest z jednej strony konceptualna, przemyślana, a z drugiej – otwarta na improwizację, własny język towarzyszących muzyków – basisty Thomasa Morgana i perkusisty Joey Barona, którzy niewątpliwie są wielkimi indywidualnościami.

Tomasz Stańko Project

Tradycyjnie – Tomasz Stańko zaprezentuje swój premierowy projekt.

Tomasz Stańko – trąbka
David Virelles – fortepian
Reuben Rogers – kontrabas
Marcus Gilmore – perkusja

Nasz najbardziej rozpoznawalny muzyk jazzowy na świecie ze swoim flagowym zespołem Tomasz Stańko Quartet. Nowy skład kwartetu oraz premierowy materiał, który ukarze się na płycie ECM w 2017 roku – tak oto brzmi wysublimowany loftowy jazz wprost ze stolicy światowej muzyki.

Craig Taborn Solo

Craig Taborn – fortepian

Okrzyknięty przez magazyn Downbeat jako jeden z “wizjonerów obecnej fali”, kompozytor, pianista, multiinstrumentalista Craig Taborn urodził się i wychował w Golden Valley, Minnesota. Podczas studiów na Uniwersytecie Michigan w Ann Arbor, Craig miał szczęście do bycia częścią znakomitej jazzowej społeczności z Detroit, grania i studiowania z takimi osobowościami jak Marcus Belgrave, Harold McKinney, Francisco Mora, Rodney Whitaker i Kenny Cox. Craig Taborn ma ogromne doświadczenie jako sideman, grał z większością ważnych współczesnych amerykańskich muzyków, takich jak: Roscoe Mitchell, Wadada Leo Smith, Tim Berne, Steve Coleman, Lester Bowie, Evan Parker, Bill Laswell, David Torn, Mat Maneri, James Carter, Marty Ehrlich, Chris Potter, Leroy Jenkins, Joe Maneri, Susie Ibarra, Carl Craig, Bill Frisell, Drew Gress, David Binney, Dave Douglas, Lotte Anker, Gerald Cleaver, Adam Rogers, Hugh Ragin, Meat Beat Manifesto, Rudresh Manhattappa, Graham Haynes, Rob Brown i wielu innych. Jest wieloletnim członkiem projektu „Chris Potter – Underground” oraz legendarnej formacji Roscoe Mitchella – Note Factory. Równolegle Craig Taborn prowadzi autorskie projekty, m.in w trio z Thomasem Morganem i Geraldem Cleaverem czy Trio Junk Magic.

Dla ECM nagrał dwa albumy jako lider, w tym “Avenging Angel”, na fortepian solo. Ten mocny, kreatywny i bezkompromisowy album wyraża muzyczną filozofię Craiga Taborna. „Wiele z moich zainteresowań skupia się na rozszerzaniu granic, w których można tworzyć… Musi zostać wiele powiedziane, by przekroczyć muzyczne konieczności w opowiadanej historii.“

Michael Formanek Ensemble Kolossus – „The Distance”

Andrew Bishop, Oscar Noriega, Chris Speed, Brian Settles, Tim Berne – saksofony
Dave Ballou, Jonathan Finlayson, Shane Endsley, Kirk Knuffke – trąbki
Alan Ferber, Jacob Garchik, Ben Gerstein, Jeff Nelson – puzony
Patricia Brennan – marimba
Mary Halvorson – gitara
Kris Davis – fortepian
Michael Formanek – kontrabas
Tomas Fujiwara – perkusja
Mark Helias – dyrygent

Basista Michael Formanek to jedna ze znakomitości nowojorskiej sceny muzycznej. W ciągu ponad trzydziestoletniej kariery, swoim oryginalnym stylem i niezwykłym brzmieniem akustycznego basu, Michael Formanek wsparł wiele wyjątkowych formacji: od Big Bandu Mingusa po Bloodcount Tima Berne’a. Grał z tak różnymi artystami jak Chet Baker, Uri Caine, Stan Getz czy Elvis Costello. Formanek od zawsze komponuje, działa też jako producent.

„The Distance” to drugi autorski album Formanka dla wytwórni ECM. Jest to projekt wyjątkowy, “kolosalny”, zarówno ze względu na dobór muzyków, samych dużych indywidualności nowojorskiej sceny, rozmach projektu jak i oryginalność kompozycji. Osiemnastoosobowy Ensemble Kolossus to współczesne spojrzenie – interpretacja big bandu. Jest to muzyka nowoczesna, ale z zachowaniem całego bogactwa jakie niesie ze sobą brzmienie jazzowej orkiestry. Nie bez powodu w tegorocznej ankiecie Downbeat, album “The Distance” jest w pierwszej dziesiątce najlepszych albumów.

This engagement is supported by Mid Atlantic Arts Foundation through USArtists International in partnership with the National Endowment for the Arts and the Andrew W. Mellon Foundation.
Ten koncert jest wspierany przez Mid Atlantic Arts Foundation poprzez USArtists International, we współpracy z National Endowment for the Arts i Andrew W. Mellon Foundation.

Vijay Iyer & Wadada Leo Smith

Vijay Iyer – fortepian
Wadada Leo Smith – trąbka

Wyjątkowy duet pianisty Vijay Iyera i trębacza Wadada Leo Smitha, w premierowym albumie wydanym w tym roku przez wytwórnię ECM “A Cosmic Rhythm With Each Stroke”.

Urodzony w 1971 roku pianista jazzowy, kompozytor, lider, producent, muzyk elektroniczny i pisarz. Syn tamilskich imigrantów w USA. Od 3 roku życia, przez 15 lat zdobywał solidne wykształcenie muzyczne. Zaczynał od skrzypiec, już we wczesnym dzieciństwie grał ze słuchu na fortepianie, w którym to instrumencie jest w większości samoukiem.

Vijay Iyer jest człowiekiem renesansu i polimatem, którego kariera i działalność obejmuje nauki ścisłe i humanistyczne oraz różne dziedziny sztuki. Zdobył doktorat na interdyscyplinarnym polu kognitywistycznej nauki muzyki Uniwersytetu Kalifornijskiego, Berkeley. Publikuje też artykuły w magazynach naukowych. Opisany przez Pitchfork jako „jeden z najbardziej interesujących i witalnych młodych pianistów w jazzie dzisiejszych czasów”, przez Los Angeles Weekly jako „nieograniczona i niezwykle ważna gwiazda”, przez Minnesota Public Radio jako „amerykański skarb”. Kilkakrotnie nominowany do Grammy jako kompozytor-pianista. W 2013 roku otrzymał stypendium MacArthura. W 2012 wyróżniony nagrodą Doris Duke Performing Arts Award bezprecedensową pięciokrotną koroną w ankiecie krytyków magazynu Down Beat (Jazzowy Artysta Roku, Akustyczna/Mainstreamowa Grupa Roku, Pianista Roku i Album Roku) oraz poczwórną koroną ankiety JazzTimes (Jazzowy Artysta Roku, Pianista Roku, Jazzowy Album Roku, Jazzowa Grupa Roku – dla Trio – i Kompozytor-Wschodząca Gwiazda). Wybrany Pianistą Roku w latach 2012 i 2013 przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Jazzowych (Jazz Journalists Association) oraz wyróżniony nagrodą ECHO Award (tzw. “niemiecką Grammy”) dla najlepszego międzynarodowego pianisty jazzowego w 2013 roku. Na początku 2014 został profesorem muzyki w Harvard University. Od 2013 roku nagrywa dla wytwórni ECM Records.

Urodzony w 1941 roku, trębacz Wadada Leo Smith to jeden z najciekawszych innowatorów amerykańskiej sceny muzycznej, czołowa postać free jazzu i awangardy jazzowej. W 2013 r. był w pierwszej trójce nominowanych do muzycznej nagrody Pulitzera za multimedialny projekt „The Freedom Summers”.

Koncert jazzu tradycyjnego – Paul Jones and Digby Fairweather Half Dozen

Digby Fairweather – kornet
Paul Jones – wokal
oraz zespół Half Dozen.

Jazzowa Jesień to także specjalny wieczór poświęcony dla jazzu tradycyjnego, choć w przypadku Paul Jones and Digby Fairweather’s Half Dozen ciężko nazwać ich standardowym big bandem i to nie tylko w warstwie instrumentalnej.

Nie ma drugiego takiego zespołu operującego w takim zakresie: od Dixielandu przez hard bop, aż do rhythm and bluesa. I jakby tego było mało, zamieniają to w ściśle harmonijną grupę pełną niespodziewanych momentów. Zadziwiające osiągnięcie!
Dave Gelly, The Observer

Paul Jones and Digby Fairweather’s Half Dozen to wyjątkowy jazz band założony przez Digby Fairweather. Zespół ten zawiązał się w 1995 roku jako Digby’s Half Dozen. Wieloletnim wokalistą zespołu był George Melly, który towarzyszył Digby’s Half Dozen aż do swojej śmierci (2007 r.). Wtedy jego miejsce zajął właśnie Paul Jones, który na tyle dobrze zaaklimatyzował się w zespole, że występuje z Fairweatherem po dziś dzień. Podczas Jazzowej Jesieni zaprezentują program Rockin’ in Rhythm.

Liderem zespołu jest Digby, który w 2016 roku obchodzi 40-lecie swojej profesjonalnej, muzycznej kariery. Debiutował w 1979 roku płytą Havin’ fun. Obecnie ma na swoim koncie ponad 20 solowych płyt. Laureat wielu nagród brytyjskiego przemysłu muzycznego: Muzyk Roku 1979 (BBC Jazz Society), British Jazz Award – trumpet (1992), British Jazz Award 'Top Small Group’ (Digby’s Half Dozen) (2005, 2006, 2008–2014) etc. W grze Digby pobrzmiewają echa wielkich trębaczy, takich jak: Louis Armstrong, Ruby Braff, Billy Butterfield, Bobby Hackett, Red Nichols. Oprócz swojej stricte muzycznej działalności Fairweathera jest również popularyzatorem jazzu oraz animatorem całego środowiska (założył Association of British Jazz Musicians oraz The National Jazz Archive).

Drugą gwiazdą zespołu jest Paul Jones, żywa legenda popu i bluesa. Najbardziej znanym zespołem Jonesa był oczywiście Manfred Mann (udzielał się także w The Manfreds, The Blues Band i wielu innych). Początek jego kariery to szalone lata 60., współpraca z Blues Incorporated i Brianem Jonesem. Mógł nawet zostać wokalistą Rolling Stone, otrzymując od nich propozycję współpracy, odmówił jednak, ponieważ wybrał karierę w zespole Manfred Mann. Jak się później okazało, z dobrymi skutkami. Jego utwory stały się niezwykle popularne: High Time czy I’ve Been a Bad, Bad Boy doszły do 4. i 5. miejsca na liście przebojów. Jones udziela się także jako sideman (Andrew Lloyd Webber, Gerry Rafferty, Dave Edmunds, Katie Melua, Ray Jackson czy Marti Webb), prezenter radiowy i telewizyjny oraz aktor. Gra również z powodzeniem na harmonijce, jako jeden z najlepszych w tej kategorii w latach 2010-2012 (British Blues Awards).