Kategoria: Poprzednie edycje

17 listopada 2022 (czwartek)

Tomasz Dąbrowski & Istnienia Poszczególne

Bobo Stenson Trio

Tomasz Dąbrowski & Istnienia Poszczególne

Tomasz Dąbrowski – trąbka, elektronika

Irek Wojtczak – saksofon tenorowy, elektronika

Fredrik Lundin – saksofon tenorowy

Knut Finsrud – perkusja, elektronika

Maxence Sibille – perkusja

Grzegorz Tarwid – fortepian, moog

Max Mucha – kontrabas

Trębacz, kompozytor, improwizator. Wielokrotnie nagradzany artysta zarówno w Polsce, jak i za granicą. Okrzyknięty przez  legendarny „Downbeat Magazine” jednym z najbardziej  różnorodnych i wnikliwych muzyków w Europie dzisiaj. Jeden z  najbardziej zapracowanych trębaczy w Europie.  W 2015 roku Tomasz Dąbrowski był „uczniem” Tomasza Stańko podczas letnich warsztatów w Danii. Między mistrzem i „uczniami” (uczniami w cudzysłowie, gdyż są to warsztaty dla  profesjonalnych muzyków) zawiązała się bliska relacja, która miała koncertową kontynuację w projekcie „Tomasz Stańko Experience”. Tomasz Dąbrowski jest z pewnością jednym z ciekawszych  współczesnych europejskich trębaczy, który – jak Stańko – idzie drogą wolności i improwizacji.  W tym roku odbyła się premiera autorskiego albumu trębacza, „The Individual Beings”, który jest dedykowany właśnie Tomaszowi Stańko. Amerykański magazyn „Downbeat”, najbardziej opiniotwórcze jazzowe wydawnictwo na świecie, dało mu najwyższą notę – 5 gwiazdek

____

Bobo Stenson Trio

Bobo Stenson – fortepian

Anders Jormin – kontrabas

Jon Falt – perkusja

Szwedzki pianista Bobo Stenson, od lat współpracujący z wytwórnią ECM. od lat współpracujący z wytwórnią ECM, gdzie w różnych konfiguracjach wydał ponad 20 albumów: jako lider, oraz m.in. wraz z Janem Garbarkiem, wraz z Charlsem Lloydem, oraz z Tomaszem Stańko, z którym również był bliskim przyjacielem.
W Szwecji jego pozycja nie ma sobie równych. Wielokrotnie nagradzany przez różne gremia jako pianista i kompozytor. Za płyty „Reflections” (1996) oraz „Goodbye” (2005) otrzymał Gyllene Skivan, nagrodę przyznawaną przez krytyków i czytelników najstarszego periodyku jazzowego na świecie „Orkester Journalen”, najlepszej szwedzkiej płycie jazzowej. Laureat Europejskiej Nagrody Jazzowej.
W tym roku odbędzie się premiera jego najnowszego albumu dla ECM.

_____

18 listopada 2022 (piątek)

Arvo Pärt ETC: Masecki, Lutosławski Quartet, Anna Lobedan, Grzegorz Tarwid

Avishai Cohen Quartet

Arvo Pärt ETC: Masecki, Lutosławski Quartet, Anna Lobedan, Grzegorz Tarwid

Marcin Masecki – fortepian

Lutosławski Quartet:

Roksana Kwaśnikowska – skrzypce

Marcin Markowicz – skrzypce

Artur Rozmysłowicz – altówka

Maciej Młodawski – wiolonczela

Anna Lobedan – głos

Grzegorz Tarwid – fortepian

Marcin Masecki – absolwent Berklee College of Music w Bostonie,  pianista, kompozytor i aranżer,  poruszający się pomiędzy jazzem, muzyką klasyczną i eksperymentalną. Jego drogi muzyczne przecięły się również z Tomaszem Stańko, który zaprosił go na serię koncertów w duecie. W ciągu ostatnich kilku lat Masecki stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i twórczych muzyków młodego pokolenia.

Arvo Part to jeden z piękniejszych kompozytorów wywodzących się tradycji europejskiej muzyki klasycznej. Urodził się w 1935 w Paide, Estonii. Ukończył studia kompozytorskie w Talinie i szybko znalazł się w tzw. sowieckiej awangardzie. W 1980 roku władze komunistyczne zmusiły Parta wraz z rodziną do opuszczenia kraju. Partowie udali się najpierw do Wiednia, a następnie do Berlina, gdzie Part poznał Manfreda Eichera, legendarnego dyrektora wytwórni ECM, który natychmiast podpisał z kompozytorem kontrakt i uczynił go sławnym. Tak w skrócie. Od tego czasu Part został uhonorowany wielką ilością nagród i doktoratów honorowych. Jest w czołówce żyjących kompozytorów klasycznych (a tych jest niewielu). W 2010 wrócił do Estonii, gdzie mieszka do dziś. Właśnie po repertuar tego genialnego kompozytora sięga w swoim najnowszym projekcie Marcin Masecki. Towarzyszyć mu będą muzycy również z nowej polskiej sceny: Kwartet Smyczkowy: Markowicz, Kwaśnikowska, Czarny, Pokrzywiński, oraz Grzegorz Tarwid na klawiszach.

_______

Avishai Cohen Quartet

Avishai Cohen – trąbka

Yonathan Avishai – fortepian

Barak Mori – kontrabas

Ziv Ravitz – perkusja

Avishai Cohen, doskonały trębacz jazzowy młodego pokolenia, w swoim autorskim projekcie. Urodził się i wychował w Izraelu, jednak od lat działa z powodzeniem w Nowym Jorku. Absolwent Berklee College of Music, okrzyknięty „wschodzącą gwiazdą” w rankingu DownBeat Critics Poll (2012) cieszy się reputacją muzyka o indywidualnym stylu i oryginalnym brzmieniu.
Niezwykle kreatywny i aktywny zarówno jako lider, jak i sideman. Został również wyróżniony okładką prestiżowego DownBeat.  „New York Times” opisał go następująco: asertywny, doświadczony trębacz o wysmakowanym modernistycznym stylu. Dla wytwórni ECM wydał do tej pory pięć autorskich albumów, w tym „Naked Truth” z zimy tego roku.

______

19 listopada 2022 (sobota)

Nik Bärtsch’s Mobile

Paweł Mykietyn / Royal String Quartet

Nik Bärtsch’s Mobile

Nik Bärtsch – fortepian

Nicolas Stocker – perkusja

Sha – saksofon altowy, klarnet basowy, klarnet kontrabasowy

Nik Bartsch urodził się w 1971 roku w Zurychu i pracuje jako pianista, kompozytor i producent. Zaczął grać na perkusji i pianinie w wieku 8, w 1997 roku ukończył „Musikhochschule Zürich”. Od 1989 do 2001 studiował filozofię, lingwistykę i muzykologię na Uniwersytecie w Zurychu.
Gdy w wieku 14 lat obejrzał film Akira Kurosawy “Ran”, zafascynowała go estetyka wschodu. Ta fascynacja silnie wpłynęła na jego życie i muzykę, a jej spełnieniem była podróż do Japonii. Tak zaczął rozwijać swój wyjątkowy styl muzyczny, który nazywa “ritual groove music” (w wolnym tłumaczeniu: muzyka rytualnego rytmu). Stale pracuje nad jego ewolucją, jako pianista, kompozytor i lider zespołu Mobile, i w ramach Kwartetu Ronin. Między innymi w  tych formacjach wydał dla wytwórni ECM już 8 autorskich albumów.

____

Paweł Mykietyn / Royal String Quartet

Muzyka Pawła Mykietyna

Kartka z albumu na wiolonczelę i elektronikę – Michał Pepol, wiolonczelista kwartetu

II Kwartet smyczkowy

III Kwartet smyczkowy

IV Kwartet smyczkowy

W ramach festiwalu Jazzowa Jesień prezentowana jest muzyka, nie tylko jazzowa, którą Tomasz Stańko szanował, która go fascynowała, której słuchał. Taki właśnie będzie koncert muzyki  Pawła Mykietyna, niezwykłego kompozytora-wizjonera, który w ramach XX Jazzowej Jesieni zrealizuje specjalnie napisany projekt na kameralny skład.

Urodzony w Oławie w 1971 roku, rozpoczął swoją błyskotliwą karierę w bardzo młodym wieku i od początku znaczyły ją liczne sukcesy w kraju i za granicą. W 1993 roku zadebiutował utworem La strada na Festiwalu „Warszawska Jesień”, będąc jeszcze studentem kompozycji u Włodzimierza Kotońskiego. Odniesiony na „Warszawskiej Jesieni” sukces zaowocował zamówieniem kompozytorskim festiwalu – utwór Eine kleine Herbstmusik, wykonany w 1995 r., był dużym wydarzeniem. W tym samym roku kompozycja 3 for 13, napisana na zamówienie Polskiego Radia, zdobyła pierwszą lokatę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów w Paryżu w kategorii twórczości młodych kompozytorów. Rok później rozpoczął współpracę z Krzysztofem Warlikowskim, która trwa do dziś, skomponował muzykę do większości jego spektakli, jest kierownikiem muzycznym niegdyś Studia, a obecnie Nowego Teatru. Oprócz muzyki teatralnej, napisał muzykę do filmów, był wielokrotnie nagradzany na Festiwalu Muzyki Filmowej w Gdyni. Jest laureatem Paszportu Polityki. Został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za ważny, indywidualny ślad w panoramie współczesnej muzyki polskiej, ze szczególnym uwzględnieniem dzieła operowego Czarodziejska góra otrzymał Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich na 2016 rok.

Równie ważnym elementem twórczości Pawła Mykietyna są utwory niezależne od teatru i filmu, ich lista jest imponująca, wymieniając tylko kilka z ostatnich lat: Pasja według św. Marka, na orkiestrę, sopran, chór i recytatora (2008), Symfonia Vivo XXX (2010), III Symfonia, na alt i orkiestrę (2011), Król Lear, musical w dwóch aktach (2012), Czarodziejska Góra, opera (2015). Jak mówi – komponowanie muzyki teatralnej i muzyki autonomicznej – pozostającej poza sferą jakiejkolwiek użytkowości i odniesień pozamuzycznych – to zupełnie inne formy twórczości. „To są naprawdę dwie różne rzeczy – mówi. – W teatrze muzyka jest tylko jednym z elementów. Czasami bardziej, a czasami mniej istotnym. Kiedy natomiast piszę jakiś utwór autonomiczny, to wiem, że przez dwadzieścia minut muszę zająć słuchacza samym dźwiękiem, bez świateł i kostiumów. Ta muzyka jest dużo bardziej złożona. I dlatego czasem nad paroma taktami siedzi się tygodniami, miesiącami.

20 listopada 2022 (niedziela)

Stańko na Głos: Envee, Michałowski i Goście

Stańko na Głos

Envee, Michałowski i Goście

Maciej Goliński (sampler, reżyseria)

Tomasz Michałowski (scenariusz)

Maciej Obara (saksofon)

Jan Pieniążek (perkusja)

Kasia Pietrzko (instr. klawiszowe)

Paweł Stachowiak (bas)

Słuchowisko powstało z selekcji fragmentów składających się na kilkadziesiąt godzin wywiadu z Tomaszem Stańko nagranych przez Tomasza Michałowskiego na przestrzeni kilkunastu miesięcy. Fragmenty wypowiedzi Tomasza zostały zilustrowane jego kompozycjami oraz wykonaniami. W specjalnym wydaniu, przygotowanym specjalnie do wykonania na żywo podczas XX Jazzowej Jesieni im. Tomasza Stanko dodatkową ilustrację rozszerzającą kontekst muzyczny i interpretującą często dość abstrakcyjną treść wybranych wywiadów zapewni skład młodych, utalentowanych muzyków.

18. Jazzowa Jesień im. Tomasza Stańko w Bielsku-Białej
19-22 listopada 2020
Dom Muzyki – Bielskie Centrum Kultury

Dominik Wania: “Lonely Shadows”

Fortepian Solo

Dominik Wania rozpoznawalność na muzycznym rynku zaczął zdobywać grając u boku Tomasza Stańko. Zaproszenie od legendarnego jazzmana otrzymał zaraz po skończeniu studiów w New England Conservatory of Music w Bostonie. Podczas czteroletniej współpracy z trębaczem, w jego zespole, Wania poznał swojego kolejnego muzycznego partnera – saksofonistę Macieja Obarę, którego kwartet współtworzy do dziś. Jedna z najważniejszych polskich formacji ostatnich lat pozwoliła pianiście rozwinąć swój talent i rozpocząć karierę międzynarodową. Wraz z zespołem Obary odwiedził najlepsze jazzowe sale i festiwale na świecie, a także nagrał sześć płyt, z czego dwie ostatnie również znalazły się w katalogu ECM Records. Wania działa wielotorowo, bo poza występami i nagraniami w licznych jazzowych konstelacjach, poświęca się też pracy dydaktycznej w murach Akademii w Krakowie i Katowicach, a także nagrywa muzykę filmową we współpracy ze Zbigniewem Preisnerem. Jesienią ubiegłego roku, podczas dwudniowej sesji nagraniowej w Lugano powstał jego pierwszy solowy album dla ECM – „Lonely Shadows”. Premiera krążka odbyła się we wrześniu 2020 roku.

AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy: „Inspired by ECM New Series”

Marek Moś — dyrygent, Magdalena Maliszewska — flet, Janusz Wawrowski — skrzypce, Piotr Sałajczyk — fortepian, Piotr Nowak — trąbka

Eksploracja cyklu wydawniczego ECM New Series to naturalne rozwinięcie formuły festiwalu Jazzowa Jesień, dedykowanego w głównej mierze katalogowi tej monachijskiej wytwórni. Na przestrzeni lat podczas festiwalu usłyszeć mogliśmy kilka akcentów z tej serii, m.in. koncerty wiolonczelistki Anji Lechner czy argentyńskiego gitarzysty Pablo Márqueza. Cykl ECM New Series powstał w 1984 roku w celu udokumentowania zachodnich dzieł klasycznych. Wydawane są tu utwory kompozytorów od wczesnych lat (Thomas Tallis, Carlo Gesualdo, Giovanni Pierluigi da Palestrina) do współczesnych (John Cage, Elliott Carter, Steve Reich i John Adams). W ramach 18. Jazzowej Jesieni Orkiestra AUKSO pod dyrekcją Marka Mosia sięgnie do utworów kompozytorów wydawanych w ramach ECM New Series. W programie koncertu znajdą się utwory Mieczysława Wajnberga – Koncert fletowy z solistą oraz Concertino na skrzypce i orkiestrę (solista: Janusz Wawrowski) i – Dymitra Szostakowicza – Symfonia op. 110 bis na same smyczki.

AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy, Maciej Obara, Dominik Wania

Maciej Obara “Koncert Na orkiestrę, saksofon i fortepian”

Maciej Obara, saksofonista, kompozytor i improwizator, na tegorocznej Jazzowej Jesieni przedstawi swoją muzykę w dwóch odsłonach. Pierwsza z nich to Koncert na orkiestrę, saksofon i fortepian. Orkiestrowe aranżacje przygotował Nikola Kołodziejczyk – pianista, kompozytor i aranżer.

Maciej Obara Septet: “Euforila”

Projekt specjalny dla 18. Jazzowej Jesieni

Saksofonista Maciej Obara, który w ubiegłym roku w wytwórni ECM wydał album „Three crowns”, specjalnie dla Jazzowej Jesieni stworzył wyjątkowe wieloosobowe ensemble, do którego zaprosił muzyków z nowej polskiej sceny jazzowej. Obara jest muzykiem, który konsekwentnie rozwija swój własny język muzyczny od samego początku swojej artystycznej drogi i jest bardzo efektywny w budowaniu swojej kariery muzycznej. Jako trzeci z Polaków, po Tomaszu Stańko i trio Marcina Wasilewskiego, znalazł się w wyjątkowym gronie artystów nagrywających dla ECM Records. Saksofonista bardzo dużo koncertuje – zarówno ze swoim polsko-norweskim Kwartetem, jak i jako gość wielu zagranicznych projektów. Dzięki doświadczeniu, wiedzy i otwartości projekt dla Jazzowej Jesieni nie tylko zaprezentuje polską scenę, a będzie też stymulatorem nowych połączeń.

Marcin Masecki, Marcin Markowicz: “Portret kompozytora: Arvo Pärt”

Paweł Czarny, Roksana Kwaśnikowska, Tomasz Pokrzywiński, Paweł Szamburski, Grzegorz Tarwid

Arvo Pärt to jeden z piękniejszych kompozytorów wywodzących się tradycji europejskiej muzyki klasycznej. Urodził się w 1935 w Paide w Estonii. Ukończył studia kompozytorskie w Tallinie i szybko znalazł się w tzw. sowieckiej awangardzie. W 1980 roku władze komunistyczne zmusiły Pärta wraz z rodziną do opuszczenia kraju. Pärtowie udali się najpierw do Wiednia, a następnie do Berlina, gdzie Arvo poznał Manfreda Eichera, legendarnego dyrektora wytwórni ECM, który natychmiast podpisał z kompozytorem kontrakt i uczynił go sławnym. Tak w skrócie. Od tego czasu Pärt został uhonorowany wielką ilością nagród i doktoratów honorowych. Jest w czołówce żyjących kompozytorów klasycznych. W 2010 roku wrócił do Estonii, gdzie mieszka do dziś. Właśnie po repertuar tego genialnego kompozytora sięga w swoim najnowszym projekcie Po repertuar tego genialnego kompozytora sięgnęli Marcin Masecki – jeden z najbardziej twórczych i oryginalnych muzyków młodego pokolenia, kompozytor, aranżer, eksperymentator, wirtuoz pianistyki i Marcin Markowicz – skrzypek, kompozytor, wykładowca, koncertmistrz NFM Filharmonii Wrocławskiej oraz drugi skrzypek Lutosławski Quartet. Na bielskiej scenie kuratorom projektu towarzyszyć będą Roksana Kwaśnikowska na skrzypcach, Paweł Czarny na altówce, Tomasz Pokrzywiński na wiolonczeli, Grzegorz Tarwid na klawiszach i Paweł Szamburski na klarnecie.

Skalpel + Jazz Quartet feat. Piotr Damasiewicz: Music For S

Elektroakustyczne impresje inspirowane muzyką Tomasza Stańko

Skalpel to polski duet nu jazzowy tworzony przez Marcina Cichego i Igora Pudło. Latem 2019 roku z okazji 77. rocznicy urodzin Tomasza Stańko, Skalpel wspólnie z trębaczem Piotrem Damasiewiczem po raz pierwszy zaprezentowali program “Music for S”. – Nie miał to być koncert żałobny, ale celebracja życia Tomasza Stańko – mówi Igor Pudło. – Przygotowaliśmy własną panoramą jego twórczości: od poczynań awangardowych, free jazzowych, utrwalonych na płycie „Twet” czy nagraniach koncertowych z klubu Remont i z Pałacu Prymasowskiego, poprzez bardziej przystępne formy, jak te z płyty „C.O.C.X.” czy wreszcie muzykę znaną z jego albumów nagranych dla wydawnictwa ECM. Próbujemy stworzyć takie uniwersum muzyki Tomasza Stańko, które w naszych głowach istnieje od dawna. Już na naszych pierwszych płytach sięgaliśmy po sample z jego albumów, jednak nigdy dotąd nie wykorzystywaliśmy brzmienia jego trąbki – dodaje artysta.

Jazz Band Młynarski–Masecki

17-osobowa orkiestra i przedwojenny polski jazz

Jazz Band Młynarski-Masecki to zespół grający przedwojenny polski jazz. Wbrew obiegowej opinii, jazz nie trafił do Polski na falach słuchanego po kryjomu Radia Wolna Europa. Pierwsze polskie jazzowe utwory powstawały już pod koniec lat 20. ubiegłego wieku. Wybitny pianista Marcin Masecki razem z Janem Emilem Młynarskim powołali do życia zespół odwołujący się do starej tradycji polskich orkiestr jazzowych międzywojnia. W repertuarze Jazz Bandu znalazły się utwory swingowe, w większości nieznane.
W tym roku Jazz Band Młynarski-Masecki wracają do Bielska-Białej ze swoją drugą płytą. Tym razem artyści postanowili pójść o krok dalej i spełnić swoje wielkie marzenie o prawdziwej jazzowej orkiestrze. Do podstawowego składu, który liczy 7 osób, dodali sekcję skrzypiec oraz trąbki i puzony. W ten sposób powstał 17-osobowy zespół o dużo szerszej brzmieniowej palecie.

PATRONAT: Prezydent Miasta Bielska-Białej Jarosław Klimaszewski
OPIEKA PROGRAMOWA: ECM
MIEJSCE KONCERTÓW: Dom Muzyki Bielskiego Centrum Kultury, Bielsko-Biała, ul. Słowackiego 27

Django Bates’ Belovèd – „The Study of Touch”

(wytwórnia ECM, 2017)

Django Bates – fortepian
Petter Eldh – kontrabas
Peter Bruun – perkusja

Pianista Django Bates to jeden z najbardziej utalentowanych muzyków Wielkiej Brytanii.Jego twórczość obejmuje całe spektrum jazzu, od jazzu tradycyjnego, poprzez bebop i free jazz po jazz-rock fusion. Jego sztuka i postać często są określana mianem „kultowej” i „niepokornej”. Wydany w 2017 roku album „The Study of Touch” to powrót Bates’a do legendarnej wytwórni ECM w jednym z najbardziej cenionych jego składów, czyli wraz z Triem „Belovèd”, w którego skład wchodzą szwedzki basista Petter Eldh oraz duński perkusista Peter Bruun. Wszyscy trzej muzycy to wielcy indywidualiści próbujący swoją muzyką uciec od konwencji standardowego, jazzowego trio.

Giovanni Guidi Quintet – „Avec le Temps”

(wydawnictwo ECM, marzec 2019/

Giovanni Guidi – fortepian
Francesco Bearzatti – saksofon tenorowy
Roberto Cecchetto – gitara
Joe Rehmer – kontrabas
João Lobo – perkusja

Premiera autorskiego albumu Giovanniego Guidi, wydanego przez ECM na wiosnę tego roku. Utwór, który zamyka płytę, “Tomasz”, dedykowany jest Tomaszowi Stańko. Guidi i Stańko grali razem prawie miesięczną trasę koncertową, w lipcu 2017, w ramach projektu „Tomasz Stańko Enrico Rava Quintet”. Giovanni Guidi, urodzony w 1985 roku, został odkryty właśnie przez Enrico Ravę, wybitnego włoskiego trębacza. Zaczął grać w jego zespole mając jedynie 17 lat.Obecnie jest uznawany za jednego najbardziej kreatywnych pianistów europejskiej sceny jazzowej, a “Avec Le Temps” jest już jego czwartym autorski albumem dla wydanictwa ECM.

Ambrose Akinmusire Quartet

Ambrose Akinmusire – trąbka
Sam Harris – fortepian
Harish Raghavan – kontrabas
Justin Brown – perkusja

Ambrose Akinmusire to obecnie chyba jeden z najciekawszych i najbardziej docenianych trębaczy współczesnego jazzu. W ostatniej ankiecie krytyków amerykańskiego magazynu „Downbeat”, która wiarygodnie oddaje trendy na jazzowej scenie, Ambrose Akinmusire zdodbył pierwsze miejsce.

Jego niekonwencjonalne podejście do dźwięku i kompozycji sprawia, że ​​regularnie jest notowany właśnie w „Downbeat’cie”, zdobył granty i stypendia od Fundacji Doris Duke, Funduszu MAP, Kennedy Center i Monterey Jazz Festiwal. Oczywiście wszystkie nagrody są tylko pochodną jego muzyki. Celem Ambrose Akinmusire jest ciągły rozwój, wykraczanie poza granice gatunku i ograniczeń trąbki, jako instrumentu. Motywowany przede wszystkim duchową i praktyczną wartością sztuki, Akinmusire chce usunąć ścianę erudycji otaczającą jego muzykę. Dąży do tworzenia teksturalnych, bogatych, bogato emocjonalnych krajobrazów, które opowiadają historie społeczności, rejestrują czas i wprowadzają nowe wzory, kultury, myślenia.

Brad Mehldau – Recital Fortepian Solo

Brad Mehldau – fortepian

Jeden z najbardziej lirycznych i intymnych głosów współczesnego fortepianu jazzowego, Brad Mehldau, wytyczył unikalną ścieżkę, która uosabia istotę eksploracji jazzu, klasycznego romantyzmu i popowego uroku. Zarówno jego autorskie projekty, jak i kolaboracje, z takimi sławami, jak Pat Metheny, czy Renee Fleming, mają ogromne uznanie krytyków. Z jego samozwańczym uczuciem do muzyki popularnej i klasycznego wykształcenia „Mehldau jest najbardziej wpływowym pianistą jazzowym ostatnich 20 lat” (The New York Times). Jego recitale solo to wyjątkowe, metafizyczne wręcz wydarzenia.

Tigran Hamasyan

Tigran Hamasyan – fortepian

gościnny udział:
Trygve Seim – saksofon
Zespół Śpiewaków Miasta Katowice Camerata Silesia

Urodzony w Armenii w 1987 roku, Tigran Hamasyan jest jednym z najciekawszych pianistów młodego pokolenia. Jego kariera zaczęła się bardzo wcześnie. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w 3. roku życia, a w wieku 16 lat wygrał Montreux Jazz Festival. Nagrał już osiem autorskich albumów, w tym trzy ostatnie dla tak prestiżowych wytwórni jak Nonesuch Records czy ECM. Tigran Hamasyan gra przede wszystkim własne kompozycje, a inspiracje czerpie z wielu źródeł, wśród których dominuje ormiański folk lecz także rock, beatbox, poezja. Jego najbardziej jazzowe utworach słychać ornamenty wywodzące się ze skal tradycji blisko i środkowowschodnich. Wg „Guardiana”, Hamasyan podąża za jedną z najważniejszych lekcji [mentora i fana, Herbie Hancocka]: „jest możliwe być jednocześnie multi-stylistycznym wirtuozem w jazzie i napędzanym groovem gwiazdorem-wymiataczem i mieć z tego niesamowitą frajdę”

W Bielsku-Białej usłyszymy Tigrana Hamsyana w repertuarze solowym oraz w repertuarze z albumu „Luys i Luso” (ECM, 2015), który wykona z towarzyszeniem Chóru Camerata Silesia.

David Torn / Tim Berne / Ches Smith – „Sun of Goldfinger”

(wydawnictwo ECM, marzec 2019)

David Torn – gitara, instrumenty elektroniczne
Tim Berne – saksofon
Ches Smith – perkusja

Premiera najnowszego albumu Davida Torna, nowojorskiego kompozytora, multiinstrumentalisty, producenta, gitarzysty. Jako kompozytor był laureatem wielu nagród za swoją pracę, w tym nagrań filmowych, kompozycji i produkcji nagrań. Oprócz autorskich projektów, ma na swoim koncie wiele kolaboracji, z takimi muzykami, jak Jan Garbarek, Don Cherry, David Bowie, Jeff Beck, czy Tori Amos. Torn określa sam siebie mianem „gitarzysty-teksturalisty”, co odnosi się do jego unikatowego muzycznego języka, który łączy różne style – tekstury, jest nieoczywisty i zaskakujący. Po doskonale przyjętym solowym albumie „Only Sky” (ECM, 2015) „Sun of Goldfinger” to kolejna ostatnio wydana płyta dla wydawnictwa ECM, nagrana w Trio z saksofonistą Timem Berne’em i perkusista Chesem Smithem. Cytując recenzję jednego z ich londyńskich koncertów: „To niebezpieczna muzyka – czasami gniewna, czasem rozkoszna i oświecająca, jak grzmoty burzy.”

Tomasz Stańko, Muzyka Filmowa

Marcin Wasilewski Trio
AUKSO Orkiestra Kameralna Miasta Tychy
Avishai Cohen

Tomasz Stanko był mistrzem atmosfery. Napisana przez niego muzyka do takich filmów, jak „Reich”, „Pożegnanie z Marią”, „Egzekutor, Mała Matura”, licznych spektakli teatralnych, m.in. „Przejście’ Leszka Mądzika, muzyka wykorzystana w serialu „Homeland” – przepięknie wypełniała obraz, ilustrowała emocje. Tomasz Stańko lubił swoją muzykę ilustracyjną, lubił też jej brzmienie ze smyczkami. Ten premierowy koncert będzie wyjątkową i bardzo liryczną dokumentacją tej części twórczości trębacza.

Koncert Jazzu Tradycyjnego – Mauro Ottolini & Fabrizio Bosso – „Storyville Story”

Mauro Ottolini – puzon
Fabrizio Bosso – trąbka
Vanessa Tagliabue Yorke – wokal
Glauco Benedetti – suzafon
Paolo Birro – fortepian
Paolo Mappa – perkusja

Muzyka Storyville Story to hołd złożony muzyce Nowego Orleanu i bezcennemu kulturowemu dziedzictwu tego miejsca ̶ przede wszystkim jako kolebki jazzu. Storyville to nazwa dzielnicy Nowego Orleanu, w której jazzowy puls bił najszybciej ̶ napędzany energią nocnych klubów i kawiarni, powabem dam szukających towarzystwa oraz kości rzucanych przez hazardzistów. To dla takiej klienteli grali ongiś najlepsi jazzowi trębacze i mistrzowie fortepianowego stride’u. To tu swoje słynne St Louis Blues napisał William Christopher Handy. Z czasem dzielnica Storyville została zamknięta, a muzycy jazzowi przenieśli się na północ. Jej legenda jednak przetrwała i właśnie do niej odwołują się puzonista Mauro Ottolini i trębacz Fabrizio Bosso.

Zamiast mapy szemranych okolic Nowego Orleanu prowadzi nas śpiew: utwory pisane dla wokalistów, ale także na liczne w owym czasie chóry. Piosenki te, zdaniem naszych przewodników, najlepiej oddają losy Storyville i jej mieszkańców na początku XX wieku. Narratorką naszej podróży będzie znakomita wokalistka i ekspertka w dziedzinie jazzu tradycyjnego Vanessa Tagliabue Yorke.
Większość repertuaru zebrał lub skomponował W.C. Handy, nie bez kozery zwany Ojcem Bluesa. To on przeszło 100 lat temu podsuwał repertuar dla takich ikon, jak Louis Armstrong, The Original Dixieland Jazz Band, Jelly Roll Morton, Sidney Bechet czy Fats Waller.

Mauro Ottolini to doświadczony badacz muzycznych światów. Ma w swym dorobku muzyczne hołdy złożone Elli Fitzgerald oraz alternatywne ścieżki dźwiękowe do filmów z Busterem Keatonem. Fabrizio Bosso czuje się komfortowo zarówno grając muzykę wraz ze swoim kwartetem, jak i pisząc orkiestrację na jazzowy big-band.

Jason Moran and The Bandwagon

featuring Tarus Mateen and Nasheet Waits

Jason Moran – fortepian
Tarus Mateen – kontrabas
Nasheet Waits – perkusja

Od czasu błyskotliwego debiutu w latach 90-tych zeszłego wieku, amerykański pianista Jason Moran wciąż potwierdza swój muzyczny geniusz. Jest laureatem licznych nagród i wyróżnień, w tym prestiżowej MacArthur Fellowship „za geniusz roku 2010.” Jest artystą niezwykle pracowitym, oprócz realizowania własnych projektów – zarówno tych płytowych, koncertowych, jak i muzyki do filmów, spektakli tanecznych i sztuk wizualnych (między innymi dla Museum of Modern Art w Nowym Jorku), Moran regularnie gra z takimi artystami, jak Steve Coleman, Charles Lloyd, Cassandra Wilson, Joe Lovano, Wayne Shorter, czy Dave Holland. Jako artysta i muzyk, zasłynął swoją „skłonnością do ryzyka” i byciem innowatorem nowych kierunków dla jazzu jako całości. W niemal każdej ważnej kategorii – improwizacji, kompozycji, koncepcji grupy, repertuarze, technice i eksperymentowaniu – Moran i jego grupa The Bandwagon – z basistą Tarusem Mateenem i perkusistą Nasheet Waits – zakwestionowali status quo i zdobyli reputację „Przyszłości jazzu”. W tym roku będą świętować 20-lecie swojej scenicznej obecności.

John Surman / Vigleik Storaas Duo

John Surman – saksofon sopranowy, klarnet basowy, saksofon barytonowy
Vigleik Storaas – fortepian

Brytyjski Saksofonista i klarnecista John Surman ma bardzo ważne miejsce w historii europejskiego jazzu, dzięki oryginalnemu stylowi gry na instrumencie, oraz wyjątkowej umiejętności łączenia muzyki współczesnej z ludowymi tradycjami. Jest obecnie chyba najważniejszym nazwiskiem brytyjskiego jazzu. Vigleik Storaas to norweski pianista i kompozytor jazzowy. Jest znany ze współpracy z muzykami jazzowymi takimi jak Norma Winstone, Karin Krog, Terje Rypdal, Chet Baker, Jack DeJohnette. Pierwszy raz muzyczne drogi Vigleika Storaasa i Johna Surmana spotkały się w połowie lat 90-tych. Wtedy, również z udziałem Storaasa, John Surman wydał swój album Nordic Quartet (ECM, 1995). Od tego czasu powracają do wspólnego grania, a ich koncerty w duecie to piękny dialog, pełen szlachetnej melodyki i rytmicznych poszukiwań.

Marcin Wasilewski Trio

nowy album „Live” (ECM)

Marcin Wasilewski – fortepian
Sławomir Kurkiewicz – kontrabas
Michał Miśkiewicz – perkusja

Marcin Wasilewski Trio: Marcin Wasilewski – fortepian, Sławomir Kurkiewicz – kontrabas i Michał Miśkiewicz – perkusja, to najbardziej uznane na świecie polskie trio jazzowe, od wielu lat współpracujące z ECM Records. Dzięki talentowi, wrażliwości, wykształceniu i ogromnemu doświadczeniu, potrafią łączyć wielką jazzową tradycję i nowoczesność. Stworzyli swój niepowtarzalny język i mocne, unikalne brzmienie, które zdobyło szerokie uznanie fanów i krytyków z całego świata.

Na początku ich kariery, we wczesnych latach 90-tych, gdy grali jeszcze jako Simple Acoustic Trio, zauważył ich Tomasz Stańko. Ich regularna współpraca rozpoczęła się na przełomie 1999 i 2000 roku. Tak powstał Tomasz Stańko Quartet. Razem stworzyli nienagannie działający „working band”, przemierzyli setki kilometrów na trasach koncertowych (w tym trzy tournee po Stanach Zjednoczonych). Stańko poprowadził, wciąż bardzo młodych muzyków, wprost do jednej z najważniejszych na świecie oficyn wydawniczych, monachijskiej ECM. Wspólnie ze Stańką nagrali dla niej trzy płyty „Soul Of Things” (2002), „Suspended Night” (2004) i „Lontano” (2006).

Jako Marcin Wasilewski Trio wydali dla ECM trzy albumy: „January” (2008 r., nagrodzony Fryderykiem), „Faithfull” (2011 r. ), „Spark Of Life” (2014 r., nagrodzony Fryderykiem), a na jesieni tego roku odbędzie się premiera kolejnego, zatytułowanego „Live”.

Wolfgang Muthspiel Chamber Trio

Wolfgang Muthspiel – gitara
Matthieu Michel – trąbka
Colin Vallon – fortepian

Wolfgang Muthspiel uważany jest za jednego z nich najbardziej wpływowych gitarzystów swojego pokolenia. Urodził się w 1965 roku w Austrii. Studiował zarówno gitarę klasyczną, jak i jazzową w Akademii Muzyki i Sztuk Performatywnych w Graz. Zainteresowany improwizacją od najmłodszych lat, w połowie lat 80-tych wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby studiować w New England Conservatory. W Berklee School of Music w Bostonie poznał Gary’ego Burtona, który zaprosił go do swojego Kwintetu. Przez wiele lat mieszkał w Nowym Jorku, i w tym czasie grał z takimi artystami, jak Trilok Gurtu, Youssou N’Dour, Gary Peacock, Dave Liebman, Peter Erskine i Rebekka Bakken. Wolfgang Muthspiel po raz pierwszy pojawił się na ECM Records w 2013 roku. Był to album „Travel Guide”, nagrany w Trio, wraz z dwoma z innymi gitarzystami, Ralphem Townerem i Slavą Grigoryanem. W 2014 roku Muthspiel zadebiutował w ECM jako lider autorskim albumem „Driftwood”.

Jego Chamber Trio (Trio Kameralne) to tegoroczny premierowy projekt. Do swojej nowej konstelacji zaprosił dwie wspaniałe muzyczne indywidualności: Matthieu Michel na trąbce i Colin Vallona na fortepianie.

Florian Weber Quartet

nowy album „Lucent Waters” (ECM)

Florian Weber – fortepian
Linda Oh – kontrabas
Ralph Alessi – trąbka
Dejan Terzic – perkusja

Niemiecki pianista Florian Weber to jednym z najciekawszych pianistów i kompozytorów współczesnej europejskiego sceny jazzowej. Dziennik „The New Times” napisał o jego grze: „estetyka aerodynamicznej płynności”, a Süddeutsche Zeitung: „wyjątkowy pianista o świeżym nowym brzmieniu”. Został wyróżniony szeregiem nagród, m.in.: nagrodą Steinwaya za koncert solo na festiwalu Montreux, I nagrodą w konkursie Monaco Jazz; nagrodą WDR za improwizację, a jego debiutancki album „Minsarah” został nagrodzony niemiecką nagrodą krytyków muzycznych. Wyrazy uznania i przychylność krytyków zjednała mu błyskotliwa droga muzyczna, którą Florian Weber konsekwentnie kroczy. Na scenie i w studio współpracował z takimi muzykami, jak Tomaszem Stańko, Michael Brecker, Pat Metheny i Albert Mangelsdorff. W 2007 roku zaczęła się bardzo ważna dla jego kariery regularna współpraca z legendarnym saksofonistą Lee Konitzem. Wspólnie nagrali album „Deep Lee”, a w 2012 roku „Live at the Village Vanguard”, nagrodzony przez francuski magazyn „Jazzman” Choc de l 'année”, za najlepszy zespół roku. Obok grania z legendami jazzyu, Florian Weber rozwijał autorskie projekty, z którymi występował na prestiżowych wydarzeniach, jak New York Winterjazz, the Angel City Jazz Festival in L.A. czy Tokyo Jazz Festival. Współpracę z ECM Records rozpoczął w 2015 roku, albumem „Alba”, nagranym w duecie z trębaczem Markusem Stockhausenem. W tym roku wychodzi autorska płyta jego Kwartetu, „Lucent Waters”, z fantastyczną Lindą Oh na kontrabasie i Ralphem Alessim na trąbce.

Bill Frisell Solo

Bill Frisell – gitara

Bill Frisell – amerykański gitarzysta, kompozytor i aranżer. Od końca lat 80-tych, już jako jeden z czołowych gitarzystów jazzowych na świecie, Frisell stał stał się flagowym muzykiem ECM Records. Grał i nagrywał w różnych konfiguracjach, m.in. jako członek New York City Downtown Scene, gdzie nawiązał długą współpracę z Johnem Zornem. Był także długoletnim członkiem grupy legendarnego perkusisty Paula Motiana od wczesnych lat 80- tych aż do śmierci Motiana w 2011 roku. Od początku nowego stulecia charakter gry Frisella zdominowało „elektryczne” granie, w swoich projektach chętnie eksplorował takie style muzyczne, jak folk, country i Americana. Jak napisał dziennik The New York Times: „Trudno znaleźć bardziej owocną „kontemplację” muzyki amerykańskiej niż ta w utworach gitarzysty Billa Frisella. Miksując rock i country z jazzem i blues’em, odkrył, co je łączy: improwizacja i zmysł gry. W przeciwieństwie do innych pastiszów, które doprowadzają do szewskiej pasji, Frisell podkreśla ten „smak przyjemności”, który jest w muzyce, a także inny, często pomijany aspekt – „czułość”.” Pełne zanurzenie w muzycznej esencji – to obiecuje każdy występ Billa Frisell. Kiedy pojawia się na scenie, sam ze swoją gitarą, wszystko inne wydaje się zanikać. Pozostaje niezapomniany dźwięk i wyczucie stylu żywej legendy.

Dave Douglas UPLIFT

feat. Jon Irabagon, Mary Halvorson, Rafiq Bhatia, Bill Laswell & Ches Smith

Dave Douglas – trąbka
Jon Irabagon – saksofon
Mary Halvorson – gitara
Rafiq Bhatia – gitara
Bill Laswell – gitara basowa
Ches Smith – perkusja

Dave Douglas (ur. 24 marca 1963) – amerykański trębacz i kompozytor jazzowy, którego muzyka wywodzi się z jazzu, muzyki klasycznej, muzyki ludowej, muzyki elektronicznej i muzyki klezmerskiej. Jego wyjątkowy wkład w muzykę improwizowaną zyskał szerokie uznanie, w tym nagrodę Guggenheim Fellowship, nagrodę Aaron Copland i dwie nominacje do nagrody GRAMMY. Jest znany z ogromnej twórczej aktywności. Jego kariera obejmuje ponad 40 autorskich nagrań. Aktualne trwające projekty, to: jego kwintet; Sound Prints – kwintet współprowadzony z saksofonistą Joe Lovano; Riverside – kwartet współprowadzony z Chetem Doxasem; duet z pianistą Uri Caine; oraz, stworzony w 2015 roku, High Risk – kwartet inspirowanym muzyką elektroniczną.

Odpowiadając na aktualny klimat polityczny i społeczny w Stanach Zjednoczonych i poza nią, Dave Douglas przygotował nowy projekt, który rzuca wyzwanie sobie i nam wszystkim, aby zastanowić się, w jaki sposób możemy wpłynąć na pozytywne zmiany. Zawiera dwanaście nowych kompozycji Douglasa dla nowego sekstetu – Dwanaście utworów na pozytywne działania w 2018 roku – każda z nich podkreśla konkretną sprawę społeczną i odniesienia do organizacji wykonujących ważną pracę. W zespole znajdują się jedni z najciekawszych artystów współczesnej kreatywnej muzyki: saksofonista Jon Irabagon, gitarzysta Rafiq Bhatia, perkusista Ches Smith, basista Bill Laswell (znany m.in. z produkcji albumu „Future Shock” Herbie Hancocka), oraz – jeden z najbardziej oryginalnych głosów współczenej gitary, zwyciężczyni w swojej kategorii tegorocznej ankiety Downbeat, Mary Halvorson.

Koncert jazzu tradycyjnego – Jazz Band Młynarski-Masecki

Jazz-Band Młynarski Masecki to zespół grający przedwojenny polski jazz. Wbrew obiegowej opinii, jazz nie trafił do Polski na falach słuchanego po kryjomu Radia Wolna Europa. Pierwsze polskie jazzowe utwory powstawały już pod koniec lat XX-stych ubiegłego wieku. Wybitni kompozytorzy tacy jak Henryk Wars, Jerzy Petersburski czy bracia Artur i Henryk Gold zasłuchani w płytach zza oceanu czy z Berlina tworzyli hity na potrzeby filmu, kabaretów, teatrów i rewii a także na zamówienie coraz liczniejszych wytwórni płytowych takich jak Columbia czy Syrena Record. W ten sposób do 1939 roku powstały tysiące kompozycji i nagrań z udziałem wybitnych instrumentalistów oraz śpiewaków i aktorów. Druga Wojna Światowa przekreśliła życiorysy, przerwała ciągłość i zakończyła okres „prosperity” młodego polskiego show biznesu, ale nie bezpowrotnie.

Marcin Masecki – absolwent Berklee College of Music w Bostonie, pianista, kompozytor i aranżer, poruszający się pomiędzy jazzem, muzyką klasyczną i eksperymentalną. Jego drogi muzyczne przecięły się również z Tomaszem Stańko, który zaprosił go na serię koncertów w duecie. W ciągu ostatnich kilku lat Masecki stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i twórczych muzyków młodego pokolenia.

Jan Młynarski – muzyk, kompozytor i wokalista, multiinstrumentalista, znany z wielu projektów, m.in.: Baaba, 15 Minut Projekt, Warszawskie Combo Taneczne.

Eddie Palmieri Afro-Caribbean Jazz Sextet

Pianista Eddie Palmieri, laureat nagrody NEA Jazz Master i dziesięciokrotny laureat nagrody Grammy, to lider, aranżer i kompozytor salsy i latynoskiego jazzu. Jego gra umiejętnie łączy rytm jego portorykańskiego dziedzictwa ze złożonością wpływów jazzowych: Theloniousa Monka, Herbie Hancocka, McCoy Tynera oraz jego starszego brata, Charliego Palmieri.

Rodzice Palmieri wyemigrowali z Ponce, Puerto Rico do Nowego Jorku w 1926 roku. Urodzony w hiszpańskim Harlemie i wychowany w Bronksie, Palmieri nauczył się grać na fortepianie w młodym wieku, a w wieku 13 lat wstąpił do orkiestry swojego wujka, grając timbales. Kariera zawodowa Palmieri jako pianisty rozpoczęła się z różnymi zespołami we wczesnych latach pięćdziesiątych, w tym w Eddie Forrester, Johnny’ego Segui i popularnej Tito Rodriguez Orchestra. W 1961 roku, Palmieri założył własny zespół La Perfecta. Stworzył innowacyjne brzmienie, które łączy amerykański jazz z rytmem afro-karaibskim, zaskakując zarówno krytyków, jak i fanów. Opróćz La Perfecta, Palmieri założył jeszcze dwa zespoły: La Perfecta II, and Harlem River Drive,a obecnie prowadzi swój Eddie Palmieri Latin Jazz. Kariera Palmieriego trwa nieprzerwanie od prawie 70 lat, bo w tym roku będzie obchodzić 82-gie urodziny. Ten muzyczny innowator swoją legendę i sławę zawdzięcza odwadze w łączeniu latynoskiej melodyki i taneczności z bezkompromisowością jazzu.

PATRONAT: Prezydent Miasta Bielska-Białej Jacek Krywult
DYREKTOR ARTYSTYCZNY: Tomasz Stańko
OPIEKA PROGRAMOWA: ECM
MIEJSCE KONCERTÓW: Dom Muzyki Bielskiego Centrum Kultury Bielsko-Biała, ul. Słowackiego 27

Jan Garbarek Group feat. Trilok Gurtu

Jan Garbarek – saksofon
Rainer Brüninghaus – fortepian
Yuri Daniel – kontrabas
Trilok Gurtu – instrumenty perkusyjne

Ostre i zimne, odległe, szklane brzmienie norweskiego saksofonisty znane jest nie tylko fanom jazzu. W jego kompozycjach pobrzmiewa duch skandynawskich melodii – dziedzictwa, z którego intensywnie czerpie. Jest też pionierem ambientowych kompozycji jazzowych, w których odrzuca tradycyjne notacje tematycznej improwizacji na rzecz własnego stylu. Właśnie z powodu tej unikalności muzyka Jana Garbarka wzbudza silne emocje. Saksofonista nieustannie zdobywa na całym świecie rzesze fanów – nie tylko miłośników jazzu, ale też muzyki współczesnej, klasyki, folku. Od początku kariery jest związany z wytwórnią ECM. Garbarek pozostaje głównym reprezentantem filozofii i estetyki swojego wydawcy, jako wytwórni przybliżającej słuchaczom szeroko pojmowaną muzykę współczesną (skrót ECM oznacza Editions of Contemporary Music).

Alexi Tuomarila Trio

Alexi Tuomarila – fortepian
Mats Eilertsen – kontrabas
Olavi Louhivuori – perkusja

Opisywany przez amerykański magazyn Jazz Times jako …one of the next big deals on jazz piano… (w wolnym tłumaczeniu: jedno z nadchodzących wielkich wydarzeń jazzowej pianistyki) Alexi Tuomarila zalicza się obecnie do grona najlepszych pianistów europejskiej sceny jazzowej. Znany m.in. ze współpracy z Tomaszem Stańko, fiński pianista dyskretnie dojrzał, by zabłysnąć jako lider. Prawdziwy rzeźbiarz dźwięku, pianista i kompozytor ma umiejętność wzbudzania inspirujących melodyjnych linii, z precyzją i rytmiczną finezją. Jego muzyka tętni życiem, wyobraźnią, energią, która czasem złamana jest nutą melancholii. Trio Tuomarili uzupełniają muzycy, z którymi współpracuje i przyjaźni się od dawna, należący do grona najbardziej szanowanych postaci europejskiego jazzu. Basista Mats Eilertsen i perkusista Olavi Louhivuori tworzą sekcję, która łączy techniczną biegłość i muzyczną świadomość najwyższej klasy. Frazy Tuomarili zyskują wspaniałe podkreślenie, a ich improwizacje są śmiałe i rozwijane z elegancją oraz spokojem.

Kurt Rosenwinkel Standards Trio

Kurt Rosenwinkel – gitara
Dario Deidda – gitara basowa
Marco Valeri – perkusja

Kurt Rosenwinkel jest jednym z najświetniejszych i najbardziej kreatywnych gitarzystów jazzowych grających obecnie – John Scofield.

Słowa legendarnego Johna Scofielda nie pozostawiają wątpliwości, że ten amerykański gitarzysta jazzowy i klawiszowiec to wielkie odkrycie nowego jazzowego pokolenia. Urodzony w 1970 roku, na dużej scenie zaistniał na początku lat dziewięćdziesiątych. Przez ponad 25 lat pracy artystycznej współpracował m.in. z takimi muzykami, jak: Brad Mehldau, Brian Blade, Mark Turner, Joshua Redman, Chris Potter oraz z takimi legendami, jak: Joe Henderson, Paul Motian czy Gary Burton. Muzyka Rosenwinkla zakorzeniona jest w bogatej tradycji jazzu, jednak swoją złożonością wznosi się na zupełnie nowy poziom. Artysta wpłynął na naturalną ewolucję gatunku w sposób, o jakim nikt przed nim nawet nie pomyślał. Na Jazzowej Jesieni wystąpi ze swoim doskonałym triem, z Dario Deiddą na basie i Marco Valerim na perkusji.

John Medeski / Mad Skillet

John Medeski – fortepian
Will Bernard – gitara
Kirk Joseph – suzafon
Julian Addison – perkusja

Mad Skillet narodził się podczas nowoorleańskiego festiwalu w 2015 roku. Tak o muzykach z tego zespołu mówi John: „Terence i Kirk to doskonała sekcja rytmiczna. Są przepełnieni muzyczną tradycją Nowego Orleanu, ale zawsze gotowi do tworzenia w dowolnym kierunku, w którym podąży muzyka. Niezmiernie rzadko zdarza się znaleźć muzyków o tak głębokich muzycznych korzeniach, którzy są również otwarci na eksperymenty

Dave Holland Trio feat. Kevin Eubanks i Obed Calvaire

Dave Holland – kontrabas
Kevin Eubanks – gitara elektryczna
Obed Calvaire – perkusja

Dave Holland to niezaprzeczalna legenda nowoczesnego jazzu. Ten urodzony w Wielkiej Brytanii basista i bandleader koncertuje i nagrywa od blisko pięciu dekad. Od 40 lat mieszka w Stanach Zjednoczonych, czyli od czasu, kiedy został odkryty przez Milesa Davisa podczas występu w londyńskim Ronnie Scott’s Jazz Club. Na jego dorobek składa się szeroki wachlarz projektów – od tych solowych po nagrania w big-bandach. Jego dwa autorskie albumy What Goes Around oraz Overtime otrzymały nagrody Grammy. Na festiwalu zagra ze swoim obecnym working bandem, gitarzystą Kevinem Eubanksem i perkusistą Obedem Calvaire’em.

Chris Potter trio feat. Reuben Rogers & Eric Harland

Chris Potter – saksofon
Reuben Rogers – kontrabas
Eric Harland – perkusja

Ten wyjątkowy projekt to spotkanie na jednej scenie trzech wyrazistych indywidualności i jednych z najmocniejszych graczy współczesnej sceny jazzowej. To właśnie oni nadają ton temu, czego się obecnie słucha. Grają w wielu różnych projektach, praktycznie cały rok są w trasach koncertowych. W przeszłości spotykali się w różnych składach, teraz postanowili stworzyć wspólny, oryginalny projekt.

Światowej klasy solista, kompozytor, fantastyczny bandleader Chris Potter stał się wiodącym muzykiem swojego pokolenia. Amerykański magazyn Downbeat nazwał go jednym z najbardziej studiowanych (i kopiowanych) saksofonistów na świecie. W tym roku wydał już kolejną, autorską płytę dla ECM Records The Dreamer is The Dream.

Perkusista Eric Harland jest obecnie jednym z najbardziej aktywnych postaci na scenie jazzowej, oprócz realizacji swoich projektów gra w zespołach m.in. Charlesa Lloyda, Joshuy Redmana, Jasona Morana. W ankiecie magazynu Downbeat regularnie zdobywa tytuł najlepszego perkusisty roku.

Basistę Reubena Rogersa można rozpoznać dzięki wyjątkowemu, jedynemu w swoim rodzaju stylowi gry. To mikstura calypso i reggae – rytmów z jego rodzinnych stron – Wysp Dziewiczych, brzmień gospel oraz prawdziwie wolnego, improwizowanego jazzu. Podobnie jak Eric Harland jest jednym z najbardziej rozchwytywanych muzyków sceny jazzowej.

David Virelles presents Gnosis
feat. Román Díaz & the Nosotros Ensemble

David Virelles – fortepian, instrumenty klawiszowe
Román Díaz – instrumenty perkusyjne, pierwszy wokal
Bardia Charaf – dyrygent
Mirjam Kühni – flet, flet piccolo
Hugo Queirós – klarnet, klarnet basowy
Lukas Kmit – altówka
Diane Lambert, Anik Schwall – wiolonczela
Camille Émaille, Dominik Dolega – instrumenty perkusyjne
Mel Semé, Abraham Mansfarroll, Misael Campos – instrumenty perkusyjne, wokal
Melvis Santa – wokal

David Virelles, powszechnie uznawany za jednego z najbardziej oryginalnych współczesnych pianistów, jest uosobieniem ducha Nowego Jorku. W jego błyskotliwych partiach solowych słychać inspiracje muzyką afrokubańską, a także wpływ Muhala Richarda Abramsa, Andrew Hilla, czy Buda Powella. Pomiędzy wiedzą a wiarą, nauką i religią, teorią i praktyką jest gnoza. Gnosis, czyli pogrecku „poznanie”, to tytuł najnowszej płyty pianisty Davida Virellesa. Album ukazał się nakładem wydawnictwa ECM na początku września. Koncert w Bielsku-Białej to europejska premiera tej kompozycji. „Gnosis” to czwarta, po „Antennie” (2016, ECM) „Ḿbọ̀kọ́” (2014, ECM) i „Continuum” (2012, Pi), część podróży Davida Virellesa w głąb jego muzycznego universum. Choć albumy powstawały w różnych momentach twórczego rozwoju pianisty a w ich nagraniu uczestniczyli inni wykonawcy, wszystkie realizują tę samą ideę: szacunek dla kultury, tradycji, i dążenie do odnalezienia ich początków. Owe korzenie kultury kubańskiej i afrykańskiej studiuje Virelles, spoglądając na nie przez pryzmat muzyki kreatywnej współczesnego Nowego Jorku.

Tarkovsky Quartet

François Couturier – fortepian
Anja Lechner – wiolonczela
Jean-Marc Larché – saksofon sopranowy
Jean-Louis Matinier – akordeon

Niemiecko-francuski zespół Tarkovsky Quartet zawdzięcza swe powstanie zaproszeniu, które Anja Lechner otrzymała od Françoisa Couturiera, by zagrać wspólny koncert z nim oraz z jego wieloletnimi, muzycznymi towarzyszami – Jeanem-Markiem Larchéem oraz Jeanem-Louisem Matinierem. Tak powstał wyjątkowy skład opierający się na oryginalnym instrumentarium: fortepian, wiolonczela, saksofon sopranowy, akordeon. Nie mogło być inaczej, gdyż tak samo wyjątkowa i oryginalna jest sztuka filmowa Andrieja Tarkowskiego, której kwartet oddaje hołd i którą się inspiruje. Osobno muzycy grają w wielu projektach wydawanych przez ECM, jednak kwartet wyzwala zupełnie inną przestrzeń.

Wiosną tego roku wyszła ich trzecia płyta zatytułowaną Nuit blanche. Ingmar Bergman powiedział kiedyś o Tarkowskim: On z taką naturalnością porusza się w pokoju snów. Rozwijając tę myśl; Couturier, Lechner, Larché i Matinier tworzą własny język snów.

Tomasz Stańko & David Virelles

Tomasz Stańko – trąbka
David Virelles – fortepian

Tomasz Stańko Band feat. Adam Pierończyk

Tomasz Stańko – trąbka
Łukasz Ojdana – fortepian
Maciej Garbowski – kontrabas
Krzysztof Gradziuk – perkusja
Adam Pierończyk – saksofon

Dyrektor Artystyczny festiwalu tradycyjnie prezentuje premierowy projekt. Na 15. edycję wyjątkowo będzie to koncert dwuczęściowy. Z miłości do sztuki improwizacji Tomasz Stańko zagra w pierwszej części w duecie ze pianistą Nowojorskiego Kwartetu – Davidem Virelles’em. W drugiej części koncertu do Tomasza Stańko dołączą polscy muzycy młodszego pokolenia: saksofonista Adam Pierończyk, pianista Łukasz Ojdana, kontrabasista Maciej Garbowski i perkusista Krzysztof Gradziuk.
– Od muzyków, z którymi pracuję oczekuję, by do moich kompozycji, tych czasem histerycznie lirycznych fraz, wnieśli coś nowego: by zagrali to, czego ja sam nie wiem. Myślę, że razem zagramy „Requiem” Komedy – zapowiada Stańko.

Koncert jazzu tradycyjnego – The Buck Clayton Legacy Band

Menno Daams, Ian Smith – trąbki
Michael McQuaid, Robert Fowler – instrumenty stroikowe
Rory Ingham – puzon
Colin Goode – fortepian
Alyn Shipton – kontrabas
Bobby Worth – perkusja

Doskonały amerykański trębacz Buck Clayton był czołowym muzykiem sceny jazzowej swingowej ery. Swoją renomę zyskał m.in. dzięki porywającym, całonocnym jam sessions w bluesowych klubach Kansas City w latach 30. zeszłego wieku. Tuż przed śmiercią, która miała miejsce w 1991 roku, Clayton przekazał pudełko, a w nim zbiór swoich kompozycji, brytyjskiemu wydawcy i dziennikarzowi Alynowi Shiptonowi. Shipton to ważna postać w jazzowym dziennikarstwie, przez wiele lat pisał o jazzie dla The Times, stale współpracuje z BBC Radio. Osobistą znajomość z trębaczem nawiązał przy okazji pisania jego biografii. Tak pojawił się pomysł, którego realizacja przesunęła się trochę w czasie, by stworzyć zespół dedykowany muzyce Bucka Claytona.

The Buck Clayton Legacy Band regularnie koncertuje na najważniejszych jazzowych festiwalach, takich jak: Breda, Oberhaching, Upton-On-Severn, London Jazz Festival, Swansea and the Bristol Jazz Festival czy Sage Gateshead. Z nagrania koncertu, który miał miejsce właśnie na festiwalu Gateshead, powstał album zatytułowany Claytonia. Wydawnictwo zostało świetnie przejęte w czterogwiazdkowej recenzji dziennika The Guardian. Uznano, że to nagranie do perfekcji chwyta barwny ton (kompozycji Claytona).

PATRONAT: Prezydent Miasta Bielska-Białej Jacek Krywult
DYREKTOR ARTYSTYCZNY: Tomasz Stańko
OPIEKA PROGRAMOWA: ECM
MIEJSCE KONCERTÓW: Dom Muzyki Bielskiego Centrum Kultury Bielsko-Biała, ul. Słowackiego 27

Dino Saluzzi Group – „El Valle De La Infancia”

Dino Saluzzi – bandoneon
José María Saluzzi – gitara, gitara requinto
Nicolás „Colacho” Brizuela – gitara
Félix „Cuchara” Saluzzi – saksofon tenorowy, klarnet
Matías Saluzzi – gitara basowa, kontrabas
U. T. Gandhi – perkusja

Argentyński bandoneonista, kompozytor, improwizator, Dino Saluzzi powraca do swoich korzeni z albumem “El Valle de la Infancia”. Nagrany w Buenos Aires, to pierwszy od 2005 roku i albumu “Juan Condori”, którą ponownie nagrał ze swoim “zespołem rodzinnym”. Na saksofonie tenorowym i klarnecie usłyszymy jego brata Félixa „Cuchara” Saluzzi, syna Jose Maria na gitarach i siostrzeńca Matíasa na gitarach basowych. Pozostali członkowie zespołu to wieloletni przyjaciele Saluzziego, grający na siedmiostrunowej gitarze Nicolás „Colacho” Brizuela, znany ze współpracy z piosenkarką Mercedes Sosa oraz perkusista U. T. Gandhi – zaproszeni przez Dino, by rozwinąć jego muzykę, natchnąć ją nowym wymiarem wolności. W notatce towarzyszącej albumowi, Leopoldo Castilla pisze: Różne gatunki muzyczne są tu pełne życia w takich tańcach jak zumba, carnavalito i chacarera…. ta muzyka oddaje świat z którego się narodziła; świat Północnej Argentyny oświetlony żałobą, zatracający się w radości.

Timoteo „Dino” Saluzzi, argentyński wirtuoz bandeonu, urodził się w rodzinie muzyków folkowych, w Campo Santo, prowincji Salto w północnej części Argentyny. Pierwszy zespół uformował w wieku 14 lat. Zawsze kluczowe dla konstruowanej muzyki było znaczenie korzeni etnicznych. Podczas studiów w Buenos Aires poznał Astora Piazzolę, potężny autorytet w dziedzinie tango nuevo, który zaszczepił w nim ideę wyzwolenia gatunku z ograniczeń związanych z tańcem. W 1965 r. Saluzzi wrócił do Salto, gdzie koncentrował się na tworzeniu kompozycji opartej na andyjskiej kulturze ludowej. We wczesnych latach 70. współpracował z saksofonistą tenorowym Gato Barbierim. W listopadzie 1982 r. Saluzzi związał się z wytwórnią ECM i odtąd wydawał dla niej płyty przy wsparciu jazzmanów takich jak: Charlie Haden, Palle Mikkelborg i Pierre Favre („Once Upon A Time – Far Away In The South”), Enrico Rava („Volver”), Marc Johnson („Cité De La Musique”), Tomasz Stańko i John Surman („From The Green Hill”) a także Palle Danielsson („Responsorium”).

Food

Thomas Strønen – perkusja, elektronika, instrumenty perkusyjne, moog, Fender Rhodes
Iain Ballamy – saksofony, elektronika

Projekt Food tworzy pochodzący z Norwegii multiinstrumentalista Thomas Strønen (instrumenty perkusyjne, elektronika) oraz brytyjski saksofonista Iain Ballamy. Ich pierwsze spotkanie miało miejsce pod koniec lat 90-tych zeszłego wieku, na festiwalu w Trondheim w Norwegii.

Ich muzyka to dialog między melodyjnym i lirycznym saksofonem Iaina Ballamiego a przestrzennym i groove’owym graniem perkusisty Thomas Strønen. Dzięki temu połączeniu, Food to jeden z najciekawszych na europejskiej scenie jazzowej projektów, które wnoszą nową jakość w elektroakustyczną improwizację. Dla wytwórni ECM nagrali trzy albumy: “Quiet Inlet” (2010), “Mercurial Balm” (2012), “This is not miracle” (2015).

W recenzji albumu “Quitet Intelt” John Fordham tak pisze dla magazynu “The Guardian”: ECM-owska dbałość o jakość dźwięku jest bardzo ważna, “Quiet Inlet” przeszywająco wibruje, fascynuje detalami, przeszywa na wskroś.(..) To jest współczesną muzyka, która wchodzi do wnętrza (…).

Avishai Cohen Quartet

Avishai Cohen – trąbka
Yonathan Avishai – fortepian
Yoni Zelnik – kontrabas
Johnathan Blake – perkusja

Avishai Cohen, doskonały trębacz jazzowy młodego pokolenia w swoim autorskim projekcie. Urodził się i wychował w Izraelu, jednak od lat działa z powodzeniem w Nowym Jorku. Absolwent Berklee College of Music, okrzyknięty „wschodzącą gwiazdą” w rankingu DownBeat Critics Poll (2012) cieszy się reputacją muzyka o indywidualnym stylu i oryginalnym brzmieniu.

Niezwykle kreatywny i aktywny zarówno jako lider jak i sideman. Zagrał z sukcesem na Newport Jazz Festival (2012) wraz ze swym trio Triveni. Objechał świat wraz z prestiżowym SF Jazz Collective. Występuje również wraz z The 3 Cohens Sextet – ze swą siostrą klarnecistką i saksofonistką Anat oraz bratem Yuvalem. Wraz z rodzinnym składem The 3 Cohens, Avishai dwukrotnie był headlinerem w legendarnym klubie Village Vanguard. Został również wyróżniony okładką prestiżowego DownBeat. „New York Times” opisał go następująco: Asertywny, doświadczony trębacz o wysmakowanym modernistycznym stylu.

Jakob Bro Trio

Jakob Bro – gitary
Thomas Morgan – kontrabas
Joey Baron – perkusja

Jakob Bro – duński gitarzysta i kompozytor mieszkający w Kopenhadze. Jest obecnie najważniejszym reprezentantem duńskiej sceny jazzowej na świecie. W swoim dorobku ma imponującą ilość autorskich albumów, na których wystąpili również wyjątkowi soliści, jak Lee Konitz, Bill Frisell, Paul Motianem, Kenny Wheeler czy Paul Bley. Drogę do nagrywania dla wytwórni ECM otworzyła mu współpraca z Paulem Motianem & The Electric Bebop Band (Garden of Eden, ECM – 2006) oraz Tomaszem Stańko (Dark Eyes, ECM, 2009).

Po Triu z Jonem Christensenem i pierwszym albumie dla ECM jako lider pt “Gefion”, Jakob Bro prowadzi obecnie trio z Joey Baronem i Thomasem Morganem. Właśnie w tym składzie miało miejsce nagranie nowej płyty, której premiera planowana jest na jesień 2016.

Kompozycje i styl gry Jakoba Bro, to połączenie melodycznej finezji i poetyckiej wrażliwości. Muzyka Bro jest z jednej strony konceptualna, przemyślana, a z drugiej – otwarta na improwizację, własny język towarzyszących muzyków – basisty Thomasa Morgana i perkusisty Joey Barona, którzy niewątpliwie są wielkimi indywidualnościami.

Tomasz Stańko Project

Tradycyjnie – Tomasz Stańko zaprezentuje swój premierowy projekt.

Tomasz Stańko – trąbka
David Virelles – fortepian
Reuben Rogers – kontrabas
Marcus Gilmore – perkusja

Nasz najbardziej rozpoznawalny muzyk jazzowy na świecie ze swoim flagowym zespołem Tomasz Stańko Quartet. Nowy skład kwartetu oraz premierowy materiał, który ukarze się na płycie ECM w 2017 roku – tak oto brzmi wysublimowany loftowy jazz wprost ze stolicy światowej muzyki.

Craig Taborn Solo

Craig Taborn – fortepian

Okrzyknięty przez magazyn Downbeat jako jeden z “wizjonerów obecnej fali”, kompozytor, pianista, multiinstrumentalista Craig Taborn urodził się i wychował w Golden Valley, Minnesota. Podczas studiów na Uniwersytecie Michigan w Ann Arbor, Craig miał szczęście do bycia częścią znakomitej jazzowej społeczności z Detroit, grania i studiowania z takimi osobowościami jak Marcus Belgrave, Harold McKinney, Francisco Mora, Rodney Whitaker i Kenny Cox. Craig Taborn ma ogromne doświadczenie jako sideman, grał z większością ważnych współczesnych amerykańskich muzyków, takich jak: Roscoe Mitchell, Wadada Leo Smith, Tim Berne, Steve Coleman, Lester Bowie, Evan Parker, Bill Laswell, David Torn, Mat Maneri, James Carter, Marty Ehrlich, Chris Potter, Leroy Jenkins, Joe Maneri, Susie Ibarra, Carl Craig, Bill Frisell, Drew Gress, David Binney, Dave Douglas, Lotte Anker, Gerald Cleaver, Adam Rogers, Hugh Ragin, Meat Beat Manifesto, Rudresh Manhattappa, Graham Haynes, Rob Brown i wielu innych. Jest wieloletnim członkiem projektu „Chris Potter – Underground” oraz legendarnej formacji Roscoe Mitchella – Note Factory. Równolegle Craig Taborn prowadzi autorskie projekty, m.in w trio z Thomasem Morganem i Geraldem Cleaverem czy Trio Junk Magic.

Dla ECM nagrał dwa albumy jako lider, w tym “Avenging Angel”, na fortepian solo. Ten mocny, kreatywny i bezkompromisowy album wyraża muzyczną filozofię Craiga Taborna. „Wiele z moich zainteresowań skupia się na rozszerzaniu granic, w których można tworzyć… Musi zostać wiele powiedziane, by przekroczyć muzyczne konieczności w opowiadanej historii.“

Michael Formanek Ensemble Kolossus – „The Distance”

Andrew Bishop, Oscar Noriega, Chris Speed, Brian Settles, Tim Berne – saksofony
Dave Ballou, Jonathan Finlayson, Shane Endsley, Kirk Knuffke – trąbki
Alan Ferber, Jacob Garchik, Ben Gerstein, Jeff Nelson – puzony
Patricia Brennan – marimba
Mary Halvorson – gitara
Kris Davis – fortepian
Michael Formanek – kontrabas
Tomas Fujiwara – perkusja
Mark Helias – dyrygent

Basista Michael Formanek to jedna ze znakomitości nowojorskiej sceny muzycznej. W ciągu ponad trzydziestoletniej kariery, swoim oryginalnym stylem i niezwykłym brzmieniem akustycznego basu, Michael Formanek wsparł wiele wyjątkowych formacji: od Big Bandu Mingusa po Bloodcount Tima Berne’a. Grał z tak różnymi artystami jak Chet Baker, Uri Caine, Stan Getz czy Elvis Costello. Formanek od zawsze komponuje, działa też jako producent.

„The Distance” to drugi autorski album Formanka dla wytwórni ECM. Jest to projekt wyjątkowy, “kolosalny”, zarówno ze względu na dobór muzyków, samych dużych indywidualności nowojorskiej sceny, rozmach projektu jak i oryginalność kompozycji. Osiemnastoosobowy Ensemble Kolossus to współczesne spojrzenie – interpretacja big bandu. Jest to muzyka nowoczesna, ale z zachowaniem całego bogactwa jakie niesie ze sobą brzmienie jazzowej orkiestry. Nie bez powodu w tegorocznej ankiecie Downbeat, album “The Distance” jest w pierwszej dziesiątce najlepszych albumów.

This engagement is supported by Mid Atlantic Arts Foundation through USArtists International in partnership with the National Endowment for the Arts and the Andrew W. Mellon Foundation.
Ten koncert jest wspierany przez Mid Atlantic Arts Foundation poprzez USArtists International, we współpracy z National Endowment for the Arts i Andrew W. Mellon Foundation.

Vijay Iyer & Wadada Leo Smith

Vijay Iyer – fortepian
Wadada Leo Smith – trąbka

Wyjątkowy duet pianisty Vijay Iyera i trębacza Wadada Leo Smitha, w premierowym albumie wydanym w tym roku przez wytwórnię ECM “A Cosmic Rhythm With Each Stroke”.

Urodzony w 1971 roku pianista jazzowy, kompozytor, lider, producent, muzyk elektroniczny i pisarz. Syn tamilskich imigrantów w USA. Od 3 roku życia, przez 15 lat zdobywał solidne wykształcenie muzyczne. Zaczynał od skrzypiec, już we wczesnym dzieciństwie grał ze słuchu na fortepianie, w którym to instrumencie jest w większości samoukiem.

Vijay Iyer jest człowiekiem renesansu i polimatem, którego kariera i działalność obejmuje nauki ścisłe i humanistyczne oraz różne dziedziny sztuki. Zdobył doktorat na interdyscyplinarnym polu kognitywistycznej nauki muzyki Uniwersytetu Kalifornijskiego, Berkeley. Publikuje też artykuły w magazynach naukowych. Opisany przez Pitchfork jako „jeden z najbardziej interesujących i witalnych młodych pianistów w jazzie dzisiejszych czasów”, przez Los Angeles Weekly jako „nieograniczona i niezwykle ważna gwiazda”, przez Minnesota Public Radio jako „amerykański skarb”. Kilkakrotnie nominowany do Grammy jako kompozytor-pianista. W 2013 roku otrzymał stypendium MacArthura. W 2012 wyróżniony nagrodą Doris Duke Performing Arts Award bezprecedensową pięciokrotną koroną w ankiecie krytyków magazynu Down Beat (Jazzowy Artysta Roku, Akustyczna/Mainstreamowa Grupa Roku, Pianista Roku i Album Roku) oraz poczwórną koroną ankiety JazzTimes (Jazzowy Artysta Roku, Pianista Roku, Jazzowy Album Roku, Jazzowa Grupa Roku – dla Trio – i Kompozytor-Wschodząca Gwiazda). Wybrany Pianistą Roku w latach 2012 i 2013 przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Jazzowych (Jazz Journalists Association) oraz wyróżniony nagrodą ECHO Award (tzw. “niemiecką Grammy”) dla najlepszego międzynarodowego pianisty jazzowego w 2013 roku. Na początku 2014 został profesorem muzyki w Harvard University. Od 2013 roku nagrywa dla wytwórni ECM Records.

Urodzony w 1941 roku, trębacz Wadada Leo Smith to jeden z najciekawszych innowatorów amerykańskiej sceny muzycznej, czołowa postać free jazzu i awangardy jazzowej. W 2013 r. był w pierwszej trójce nominowanych do muzycznej nagrody Pulitzera za multimedialny projekt „The Freedom Summers”.

Koncert jazzu tradycyjnego – Paul Jones and Digby Fairweather Half Dozen

Digby Fairweather – kornet
Paul Jones – wokal
oraz zespół Half Dozen.

Jazzowa Jesień to także specjalny wieczór poświęcony dla jazzu tradycyjnego, choć w przypadku Paul Jones and Digby Fairweather’s Half Dozen ciężko nazwać ich standardowym big bandem i to nie tylko w warstwie instrumentalnej.

Nie ma drugiego takiego zespołu operującego w takim zakresie: od Dixielandu przez hard bop, aż do rhythm and bluesa. I jakby tego było mało, zamieniają to w ściśle harmonijną grupę pełną niespodziewanych momentów. Zadziwiające osiągnięcie!
Dave Gelly, The Observer

Paul Jones and Digby Fairweather’s Half Dozen to wyjątkowy jazz band założony przez Digby Fairweather. Zespół ten zawiązał się w 1995 roku jako Digby’s Half Dozen. Wieloletnim wokalistą zespołu był George Melly, który towarzyszył Digby’s Half Dozen aż do swojej śmierci (2007 r.). Wtedy jego miejsce zajął właśnie Paul Jones, który na tyle dobrze zaaklimatyzował się w zespole, że występuje z Fairweatherem po dziś dzień. Podczas Jazzowej Jesieni zaprezentują program Rockin’ in Rhythm.

Liderem zespołu jest Digby, który w 2016 roku obchodzi 40-lecie swojej profesjonalnej, muzycznej kariery. Debiutował w 1979 roku płytą Havin’ fun. Obecnie ma na swoim koncie ponad 20 solowych płyt. Laureat wielu nagród brytyjskiego przemysłu muzycznego: Muzyk Roku 1979 (BBC Jazz Society), British Jazz Award – trumpet (1992), British Jazz Award 'Top Small Group’ (Digby’s Half Dozen) (2005, 2006, 2008–2014) etc. W grze Digby pobrzmiewają echa wielkich trębaczy, takich jak: Louis Armstrong, Ruby Braff, Billy Butterfield, Bobby Hackett, Red Nichols. Oprócz swojej stricte muzycznej działalności Fairweathera jest również popularyzatorem jazzu oraz animatorem całego środowiska (założył Association of British Jazz Musicians oraz The National Jazz Archive).

Drugą gwiazdą zespołu jest Paul Jones, żywa legenda popu i bluesa. Najbardziej znanym zespołem Jonesa był oczywiście Manfred Mann (udzielał się także w The Manfreds, The Blues Band i wielu innych). Początek jego kariery to szalone lata 60., współpraca z Blues Incorporated i Brianem Jonesem. Mógł nawet zostać wokalistą Rolling Stone, otrzymując od nich propozycję współpracy, odmówił jednak, ponieważ wybrał karierę w zespole Manfred Mann. Jak się później okazało, z dobrymi skutkami. Jego utwory stały się niezwykle popularne: High Time czy I’ve Been a Bad, Bad Boy doszły do 4. i 5. miejsca na liście przebojów. Jones udziela się także jako sideman (Andrew Lloyd Webber, Gerry Rafferty, Dave Edmunds, Katie Melua, Ray Jackson czy Marti Webb), prezenter radiowy i telewizyjny oraz aktor. Gra również z powodzeniem na harmonijce, jako jeden z najlepszych w tej kategorii w latach 2010-2012 (British Blues Awards).

PATRONAT: Prezydent Miasta Bielska-Białej Jacek Krywult
DYREKTOR ARTYSTYCZNY: Tomasz Stańko
OPIEKA PROGRAMOWA: ECM
MIEJSCE KONCERTÓW: Dom Muzyki Bielskiego Centrum Kultury Bielsko-Biała, ul. Słowackiego 27

The Maria Schneider Orchestra

Maria Schneider, urodzona w 1960, jest amerykańską kompozytorką i liderką big-bandu. Jej twórczość zaciera granice między gatunkami, a sama artystka jest jedną z niewielu osób wyróżnionych GRAMMY w kategoriach „jazz” i „klasyka”. Jej muzyka jest określana przez krytyków jako „poruszająca, majestatyczna, magiczna, zapierająca dech w piersiach, wspaniała, poza kategoriami”. Ona sama i jej orkiestra zdobyli sławę w 1994 roku, swoim pierwszym nagraniem, „Evanescence”. W kolejnych latach występowali na festiwalach i w halach koncertowych na całym świecie. Sama liderka otrzymuje niezliczone ilości zamówień i zaproszeń dyrygenckich, współpracując z ponad 85 grupami w Europie, Ameryce Południowej, Australii, Azji i Ameryce Północnej. Lista osób i instytucji, którzy zamawiali u niej dzieła jest równie długa co zróżnicowana. Wśród nich znajdują się m.in. Carnegie Hall Jazz Orchestra, Peter Sellars’ New Crowned Hope Festival (Vienna’s Mozart Festival), Jazz at Lincoln Center, Los Angeles Philharmonic Association, The American Dance Festival, Kronos Quartet i wiele innych. Obecnie Schneider współpracuje m.in. z Davidem Bowie.

Schneider i jej zespół są też laureatami wielu nagród, wśród nich m.in. wyróżnień w ankiecie krytyków Down Beat jako Najlepszy Kompozytor, Najlepszy Aranżer oraz Najlepszy Big Band dla Orkiestry w latach 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012. Jej album z 2004 roku, „Concert in the Garden” zdobył GRAMMY w kategorii Najlepszy Album Dużego Zespołu Jazzowego. Kompozycja „Cerulean Skies” z 2007, została doceniona GRAMMY jako Najlepsza Kompozycja Instrumentalna. Natomiast wśród nagród dla zeszłorocznego albumu „Dawn Upshaw / Maria Schneider WINTER MORNING WALKS” znajdują się m.in. Najlepsza Współczesna Kompozycja Klasyczna dla utworu „Winter Morning Walks” napisanego do poezji Teda Koosera, wyróżnionego Nagrodą Pulitzera, GRAMMY dla Dawn Upshaw za śpiew, oraz GRAMMY za Najlepiej Wyprodukowany Album Klasyczny (Best Engineered Album, Classical) dla producenta i inżynierów nagrania. Album ten, sfinansowany przez fanów poprzez platformę ArtistShare, jest z pewnością jednym z pierwszych, jeśli nie w ogóle pierwszym albumem orkiestrowym, w pełni sfinansowanym przez fanów.

Bad Plus

Reid Anderson – bas
Ethan Iverson – fortepian
Dave King – perkusja

Bad Plus zeszli się pod koniec XX wieku i odtąd zawsze umykali łatwym kategoryzacjom, swoją kreatywnością, unikalnym brzmienie i talentem do występów na żywo zdobywając uwielbienie krytyków i legion fanów na całym świecie. To nowojorskie, intensywnie współpracujące trio nieustannie szuka reguł, które można złamać, i granic, które można przekroczyć, łącząc różne gatunki i techniki, a równocześnie zgłębiając niewyczerpane możliwości trzech wyjątkowych muzyków działających w doskonałej synchronizacji. Na 10. studyjnej płycie Bad Plus, „Inevitable Western”, basista Reid Anderson pianista Ethan Iverson i perkusista David King dalej szlifują tę samą koncepcyjną bazę, z której razem wystartowali. Po raz kolejny przemierzają bezmiar form muzycznych zrodzonych ze związków jazzu z różnorodnymi źródłami dźwięków, z których wynika jedyna w swoim rodzaju muzyka Bad Plus. „Inevitable Western” to album, na którym pop, blues, folk stapiają się z klasycznymi melodiami i rytmicznymi innowacjami w najrzadszą z hybryd: inteligentną muzykę dla mas.

Pablo Márquez Solo

Pablo Márquez: gitara
„Gustavo Leguizamon: El Cuchi Bien Temperado”

Gustavo „Cuchi” Leguizamón (1917-2000) był wyjątkową postacią w kulturze muzycznej Argentyny. Urodzony w Salta (gdzie wychował się gitarzysta Pablo Márquez), Leguizamón był poetą, kompozytorem, pianistą i gitarzystą, popularnym artystą i bardzo wyrafinowanym muzykiem. Jego korzenie sięgały tradycyjnej muzyki argentyńskiej, ale także wniósł do niej nową swobodę harmoniczną, inspirowaną muzyką klasyczną i kompozytorami z XX wieku, takimi jak Debussy, Ravela i Schönberg. Tytuł albumu Márqueza nawiązuje do „dobrze temperowanego klawesynu” Bacha i gitarzysta podobnie rozpisuje kompozycje Cuchiego na wszystkich 24 durowe i molowe tonacje. Pablo Márquez: „Aby zapewnić bogactwo kolorów, ambitnie założyłem, że nie będę powtarzać żadnej tonacji … To był mój sposób na wzbogacenie ludowej praktyki, a także na wykorzystanie mojej klasycznego wykształcenia w tym spotkanie z muzyką tradycyjną.”

Tim Berne Decay

Tim Berne – saksofony
Michael Formanek – bas
Ryan Ferreira – gitara
Ches Smith – perkusja, instrument perkusyjne

Tim Berne, to amerykański saksofonista i kompozytor. Decay to poniekąd nowy zespół Tima Berne’a, który teraz osiąga szczyty ze swą popularną grupą Snakeoil. Kwartet znakomicie rozumiejących się muzyków, oprócz lidera w zespole spotkali się: basista Mike Formanek, perkusista Ches Smith, i gitarzysta Ryan Ferreira.

Mathias Eick – Midwest

Mathias Eick – trąbka
Erlend Viken – skrzypce
Audun Erlien – kontrabas
Espen Berg – fortepian
Andreas Bye – perkusja

Ten intensywnie melodyjny zestaw oryginalnych kompozycji to refleksje Mathiasa Eicka na temat odległości przebytych w wyobrażonej podróży z Hem, maleńkiej norweskiej wioski, gdzie dorastał, na rozległe równiny Dakoty na amerykańskim Środkowym Zachodzie. To właśnie na Środkowy Zachód Norwegowie setkami tysięcy zmierzali przez ocean w XIX i na początku XX wieku – i oczywiście zabierali ze sobą swoją muzykę. W podobnym duchu Eick, norweski kompozytor i improwizator pod silnym wpływem północnoamerykańskiego jazzu, włącza kolory i faktury swej rodzimej muzyki ludowej w swe nowe kompozycje. Oryginalną inspiracją dla tego albumu było wyczerpujące tournee w Ameryce Północnej: „Byłem w trasie od dawna i tęskniłem za domem. Gdy dotarliśmy do krainy zwanej Środkowym Zachodem, nagle poczułem się, jakbym był w domu. Uświadomiłem sobie, dlaczego pierwsi osadnicy właśnie tu chcieli zakładać swoje gospodarstwa. Bardzo przypomniało mi to niektóre okolice w Norwegii”.

Andy Sheppard Quartet

Andy Sheppard – saksofon tenorowy i sopranowy
Eivind Aarset – gitara
Michel Benita – kontrabas
Krzysztof Gradziuk – perkusja

Po raz pierwszy jako lider Andy Sheppard nagrywał dla ECM w roku 2008, co przyniosło album „Movements In Colour” (na którym Eivind Aarset wystąpił jako jeden z solistów – gitarzystów). Poza tym, firmowanym przez Trio Libero albumem, Shepparda można także usłyszeć razem Carlą Bley i Stevem Swallowem na płycie „Trios” (ECM 2287 z roku 2012), oraz na dziesięciu płytach Carli Bley wydanych przez dystrybuowaną przez ECM wytwórnię WATT, począwszy od „Fleur Carnivore” z roku 1988. Wcześniej Sheppard jako lider nagrywał dla wytwórni Island/Antilles, Blue Note, Verve, Label Bleu i Provocateur, pisał muzykę dla zespołów o różnych składach, od małych po wielkie, takie jak projekt Saxophone Massive liczący do 200 muzyków, oraz występował jako solista z wielkimi jazzowymi kompozytorami i aranżerami, m. in. z Georgem Russellem i Gilem Evansem.

Rozszerzając skład swego powszechnie podziwianego Trio Libero z Michelem Benitą, Andy Sheppard dodał doń Eivinda Aarseta (który znacznie przyczynił się do sukcesu nagranej w 2008 roku płyty „Movements In Colour”). Z warkoczącymi szumami i elektronicznymi fakturami gitary Aarseta w tle Sheppard i spółka wydają się mieć jeszcze więcej przestrzeni do eksploracji. Na program płyty składają się nowe kompozycje, otwarte improwizacje, piosenka Elvisa Costello, i tradycyjna galicka ballada „Aoidh, Na Dean Cadal Idir”, która pojawia się w trzech wariacjach jako wątek tematyczny całego albumu.

Ścieżki Andy’ego Shepparda i Michela Benity krzyżują się od lat 1980-tych. W roku 2008 Sheppard i Benita spotkali się w składzie projektu przygotowanego na Coutances Jazz Festival w północnej Francji. To wtedy Sheppard po raz pierwszy dostrzegł potencjał tej muzycznej kombinacji.

Tomasz Stańko Project

Tomasz Stańko – trąbka
Brian Settles – saksofon
Eric Revis – kontrabas
Andrew Cyrille – perkusja

Stańko żyje na dwóch kontynentach, spokojnie podróżując i chłonąc to, co najlepsze w muzyce, sztuce, i poszukując wartościowych nowości. Można zaobserwować, że ostatnie lata jeszcze bardziej przybliżyły go do zastosowania w praktyce opisywanego już nawet przez antropologów hasła: jazz as a way of life. Tak, jak w muzyce, naturalnie panuje nad strukturą i czasem, tak w życiu postrzega czas w sposób uporządkowany, poza dzisiejszym globalnym, dzikim pędem. Ma naturalny dar wydobywania wartości z ponowoczesnego nadmiaru. Wydaje się, że jak mało kto czuje się dobrzew XXI wieku.

Nie od dziś wiadomo, że nade wszystko inspirują go sztuki wizualne. Sąsiedztwo nowojorskiej MOMY daje mu niezwykłą okazję przebywania, zanurzania się w tej sztuce najwyższej próby. Żyje obok rzeźb Picassa, wraca też do inspiracji etnicznych – zachwycających kultur od Oceanii po Japonię. Tym się karmi i wysyca codzienność.

Ostatnie lata przyniosły znakomite składy z fortepianem, m.in. z Craigiem Tabornem czy Davidem Virellesem, lecz także kilka kwartetów, których siłą jest indywidualność muzyków, a tkanką brzmienia zespołu – jak to zawsze u trębacza – ich osobowość. Tym bandom nadaję ton Balladyną, a później gramy trochę nowych rzeczy, trochę czasem wracamy do starszych kompozycji – mówi Tomasz Stańko. O tym, jakie znaczenie ma casting, Stańko mówi wprost: Skład też wyimprowizowuję, on się naturalnie tworzy sam. Począwszy od impulsu – pomysłu, żeby zagrać z Andrew Cyrille’m To skład z saksofonem, obecnym w bandach Stańki od zawsze – to niemal reminiscencja z historycznych składów z Seifertem i Muniakiem. Kwartety to składy czyste, w których tworzy się większa przestrzeń improwizacji i ciekawie rozkłada się proporcja planów melodycznych prowadzonych w dwóch głosach. Do najnowszego projektu Stańko zaprosił perkusistę pochodzenia haitańskiego Andrew Cyrille’a. To jeden z gigantów awangardowych mistrzów o rozpoznawalnym brzmieniu i uznanej reputacji, mający doświadczenia współpracy z takimi tuzami, jak Anthony Braxton czy Cecil Taylor. Jest filarem słynnego Tria 3, które w ostatnich latach nagrywało przyjęte z dużym sukcesem płyty z gościnnie występującymi pianistami: Jasonem Moranem, Davidem Virellesem czy Vijay’em Iyjerem. Bielska publiczności miała przyjemność poznać muzyka właśnie w składzie z Davidem Virellesem. Basista Eric Revis to muzyk średniego pokolenia, basista jakich Stańko zawsze wybiera do współpracy, przede wszystkim bardzo wszechstronny i otwarty. Znany szerszej publiczności m.in. z kwartetu Branforda Marsalisa. Saksofonista o rodowodzie z muzycznego Brooklynu Brian Settles jest najmłodszym członkiem zespołu. Stańko usłyszał tego tenorzystę na jednej scenie z Michaelem Formankiem. To z pewnością jeden z tych mocnych projektów, pełnych energii oraz nowych barw – kolejny eksperyment zderzenia amerykańskich muzyków – dla których twórcze podejście Stańki jest niewiarygodnie nowatorskim, silnym doświadczeniem – z mistrzem, który z radością uda się nową ścieżką, o ile stanie się ona wystarczająco intrygująca lub piekielnie dobra.

Egberto Gismotni Solo

Egberto Gismonti to zjawiskowy brazylijski kompozytor o włoskich korzeniach, gitarzysta i pianista, mający w swym dorobku dziesiątki płyt z własnymi kompozycjami do autorskich projektów muzycznych, muzykę teatralną, filmową i aranżacje. Niewątpliwie najważniejsze w jego twórczości są nagrania dla wytwórni ECM, realizowane nieprzerwanie już od lat 70-tych. Źródła jego zainteresowań tkwią w niezwykle różnorodnej i bogatej tradycji muzycznej Brazylii, fascynacji Heitorem Villa-Lobosem, ale wśród swych mistrzów wymienia też kilku czołowych przedstawicieli europejskiej awangardy z Nadią Boulanger i Antonem Webernem na czele. Gismonti to wyznawca eksperymentu, ale zarazem kompozytor z klasycznym wykształceniem, badacz-etnomuzykolog Amazonii, ale nade wszystko praktyk – pianista i gitarzysta. Na fortepianie gra z klasycznym rozmachem, rozpędzając się w improwizacji tak, że instrument staje się jego makrokosmosem. Z gitary, często tej 10-, 12-, 14-strunowej uzyskuje brzmienia superwitalne i polifoniczne, używając przy tym specjalnej przez siebie wynalezionej dwuręcznej techniki. Od początku kariery współpracował z artystami brazylijskimi m.in. Naná Vasconcelos, a także z takimi indywidualnościami jak: Jan Garbarek czy Charlie Haden przy słynnym projekcie z 2012 r. Magico: Carta de Amor.

Koncert jazzu tradycyjnego – Stars of British Jazz

Mike Cotton – trąbka, kornet, harmonijka ustna; Colin Wood – fortepian; John Benson – kontrabas, wokal; Zoltan Sagi – klarnet, saksofony; Graham Woodhouse – puzon; Richie Burns – perkusja

Co powstanie z połączenia ogromnego doświadczenia i charyzmy, z młodzieńczą werwą i bezkompromisowością? W punkcie przecięcia tych nieco przeciwstawnych cech spotkamy niezwykły zespół, Stars of British Jazz, prawdziwy muzyczny dream team wprost z Wielkiej Brytanii.

Stars of British Jazz założyło sześciu dżentelmenów charakteryzujących się niezwykłą indywidualnością i podejściem do jazzu. W jego składzie znajdują się wyborni akompaniatorzy i porywający soliści, którzy erudycją i wyobraźnią poruszą największego malkontenta. W biografiach poszczególnych muzyków odbijają się powojenne losy brytyjskiego jazzu oraz przeplatają się motywy muzyki popularnej (rock, pop), a ich utwory stanowia idealną mieszankę swingu, dixieland i standardów jazzowych.

W skład zespołu wchodzą:

Mike Cotton. Swoją dźwiękową przygodę z jazzem rozpoczął już w 1957 roku. Po kilku latach amatorskiej gry, od 1961 roku stał się pełnoprawnym muzykiem jazzowym. Stopniowo odkrywa dla siebie szersze muzyczne światy – akompaniuje gwiazdom muzyki pop m.in.: Gene Pitney, Stevie Wonder and The Four Tops. Z ciekawostek: przez dwa lata bierze udział w amerykańskiej trasie kultowego zespołu The Kinks, by w kwietniu 1973 roku stać się regularnym członkiem innego zespołu o międzynarodowej sławie – Mr. Acker Bilk and the Paramount Jazzband – występował z nimi aż przez 18 lat, do czerwca 1991 roku.

Colin Wood. Wywodzi się z tradycji boogie & jazz. Artysta, pedagog i naukowiec – oprócz muzycznej pasji, przez wiele lat zajmował się z powodzeniem nauczaniem matematyki i jednocześnie graniem w wielu zespołach. Jego wszechstronność i elastyczność podkreśla współpraca z muzykami popularnymi, wśród których najbardziej znani są: David Bowie, Cat Stevens, Uriah Heep, The Swinging Blue Jeans, The Yardbirds i inni. Pełnoprawny powrót Colina do jazzowego świata nastąpił w 1997, gdy rozpoczął współpracę z wybitnym klarnecistą Acker Bilk – od tego czasu pracował z: Wild Bill Davison, George Masso, Billy Butterfield, Kenny Davern, Ken Peplowski, Bob Barnard itd.

John Benson. Jazzem „zaraził” go starszy brat we wczesnych latach pięćdziesiątych. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych Benson eksperymentuje ze wszystkimi odmianami muzyki popularnej, by od 1965 roku skoncentrować się wyłącznie na jazzie. Dość szybko tworzy swoje pierwsze jazzowe trio i rusza z nim na podbój Londynu. Przez ponad 25 lat występuje z zespołem Kenny Ball and his Jazzmen – okres ten obfituje w akompaniowanie np.: Kenny Baker, Bob Barnard, Acker Bilk, George Chisholm, John Dankworth, Wild Bill Davison, Peanuts Hucko, Humphrey Lyttelton, George Melly, Jimmy Skidmore, Martin Taylor.

Zoltan Sagi. Z wykształcenia klarnecista, z zamiłowania saksofonista – samouk, czerpiąc dużo inspiracji szczególnie od Johnny Hodges, Cannonball Adderley and Stan Getz. Zaangażowany w edukację i promocję muzyki, pracował na różnych polach działalności muzycznej. Wydał kilkadziesiąt płyt, występował jako muzyk sesyjny, pojawiał się na nagraniach takich artystów jak: Earl Warren (ex Count Basie), Benny Waters, Kenny Davern, Bob Wilber, Humphrey Lyttleton, Roy Williams, Bruce Turner, Marty Grosz, Digby Fairweather, Duncan Swift, Bruce Adams, Greg Abate (ex Ray Charles) etc.

Graham Woodhouse. Edukację rozpoczął jako jedenastolatek grą w szkolnej orkiestrze. Uczęszczał do Royal Schools of Music. Miał przyjemność dzielić scenę z: Wild Bill Davison, Yank Lawson, Roy Williams, John Barnes, Earl Warren, Kenny Davern, George Masso itd. W 2004 roku dołączył do nowego składu Pete Allen Jazz Band.

Richie Burns. Jazz “wyssał” z mlekiem matki – rodzice byli entuzjastami i melomanami jazzu, młody Riche od młodości nasiąkał fascynacją do tej muzyki. Perkusją zainteresował się wcześniej, niż zaczął chodzić. Był pod dużym wpływem “trzech B” (Ball, Barber i Blik), to właśnie od nich rozpoczęła się jego wielka miłość do jazzu. Grał m.in. z Bradley Walsh, Michael Barrymore, Cannon and Ball, Susan Mourn, Lynn Paul, Ruby Murray, Ken Peplowski, Maggie Reeday and Craig Milverton. W 1996 roku do dołączył do zespołu Jazzment, występując z koncertami w całej Europie.